Zee, meer, zee

Dag 24 5 mei 2010 Kalaloch, Washington - Ocean City, Washington
Overwegend zonnig, fris
Voor het eerst in dagen is het wolkenloos blauw, dat geeft de burger moed. Vanaf Kalaloch gaan we nog een klein eindje verder langs de kust.
Bij South Beach gaan we nog een keer naar het strand en maken een lekkere strandwandeling. De strand op-/afgang ligt helemaal versperd met drijfhout.
Hier is ook duidelijk te zien wat voor verwoestend effect de Pacific kan hebben. Grote stukken zijn er afgekalfd. De stronken van bomen die eens op land stonden, wortelen nu nog in het strand.
Vanaf Queets gaat de weg weer het binnenland in, langs het Quinault Indianenreservaat. Nu is het zicht weer Mt.Olympus, Mt. Deception en The Brothers. De toppen zijn nog steeds wit.
Lake Quinault is nu aan de beurt. We willen eigenlijk om het meer heen rijden, maar als we bij het rangerstation langs de noordelijke weg komen, staat er een bordje, dat we dat beter niet kunnen doen.
Dan maken we maar de wandeling naar de Kestner Homestead. Dit zijn de vervallen resten van een boerderij, die in 1891 is gebouwd, door een dappere pionier en die gedurende bijna een eeuw bewoond is geweest.
De boel wordt nu in oude staat hersteld door Staatsbosbeheer, om te laten zien hoe ze vroeger leefden hier. Het is echt midden in het woud, wel aan een riviertje.
De wandeling is 2 km wandeling gaat door een waanzinnig mooi mosbos. Het zijn net grote groene kobolten, met lange kromme armen, dikke bulten en andere vreemde vormen.
Het mooie is, dat in dit stuk bos geen bramen en lijsterbes groeien, waardoor het veel opener oogt. Er staan heel veel varens, beekjes ruisen en stroompjes vlieden. De roerdomp, die ons lang begeleid met zijn doffe hoemp, hoemp.
We krijgen hem helaas niet te zien.
Bij het huis zijn 2 mannen bezig met het vernieuwen van een schuurdak. De zijwanden zijn al deels met plaatjes red cedar hersteld. Ze zijn nog wel even zoet met dit project!
We rijden terug naar de hoofdweg en stoppen nog even bij July Creek. Hier is een picknickplek met indrukwekkend hoge red cedars. In het meer ligt ook weer veel drijfhout.
Dan nemen we nog de zuidelijke oever van het meer. De weg gaat door het bos, van het meer zie je niet zo veel. Bovendien heeft zich inmiddels een regensluier over het meer en de bergen gelegd.
We keren om en leggen aan bij Quinault Lodge, een on-amerikaans chique uitziende herberg. Het is alleen jammer, dat er niemand komt om ons te bedienen, hoewel ze ons wel hebben zien binnenkomen.
Dan maar niet, we trekken hoofdschuddend de jassen weer aan en gaan. Het is trouwens verbazend hoe snel regen en zonneschijn elkaar hier afwisselen.
Na een paar mijl kunnen we weer richting zee en daar lonkt de blauwe lucht. Het is een saaie, rechte weg. Behalve daar waar enorm gekapt is, rijden we tussen twee groene muren van populier en naaldwoud.
Deze weg loopt langs de zuidkant van het reservaat en de enige kleurtjes die je ziet zijn de strikjes die aan bomen en struiken hangen. Vaak geven ze een pad of weggetje aan, soms is het niet duidelijk.
Ook vandaag komen we veel lege houtauto's tegen, op weg om een lading te halen. Heel ingenieus is de achterste helft van de aanhanger bovenop de voorste helft geschoven.

Bij Moclips zijn we weer bij de kust. Het is hier weer heel anders. Brede zandstranden van een grijsbruine kleur. Heel fijn zand. Niet veel hout, maar heel veel zanddollars en rugschilden van oranje krabben.
Moclips aan Zee is nt zo iets als Julianadorp aan Zee. Niets te doen in de winter.
We heuvelen door de bossen verder naar het zuiden. Af en toe een glimps van het brede strand. Vlakbij Ocean City (what's in a name) zien we een camping, die er keurig uitziet en lekker beschut ligt.
Na het eten lopen we naar het strand om de zon te zien ondergaan. Dat doet hij gelukkig in stijl.