Posada Barranca (Arèpo) - Creel

Dag 35

Na een koude, onrustige nacht voor ons allen, ontbeten in de zon op ons terras. Om 09.20 uur vertrokken met Rojeto voor onze dagtocht rond Creel.
Onderweg naar Creel even gestopt bij een bijzondere rots (nou ja) in de vorm van een fallus. We zijn nog even gestopt in Divisadero om nog een laatste blik op de canyon te werpen. In het ochtendlicht ziet het er toch weer anders uit.

Op de afgeplatte bergen wonen overal Terrahumaras (een indianenstam). Hier en daar zie je rook van hun vuren. Onderweg zien we ook bevroren "watervalletjes"aan de rotsen in de schaduwkant. Verder heel veel (witte) rots en naaldbomen.

In Creel, een stoffige, niet al te grote plaats, naar een hotel gebracht. Keurige kamers.
We drinken koffie bij bij Tio Molcas en lopen dan naar het plein waar Rojeto ons staat op te wachten. Het is zondag, dus alle Tarrahumaras, die met hun koopwaar het plein bevolken, zijn in hun zondagse kleren.

Prachtige wijde strokenrokken, vaak met bijpassende wijdgeplooide blouses van dezelfde kleurrijke stof. Ook de kleine meisjes zien er mooi uit.
De vrouwen dragen allemaal een omslagdoek en een hoofddoekje.

Er wordt geweven, kraaltjes geregen, manden gevlochten en andere huisvlijt bedreven. Voor de manden worden cactusvezels en Ponderosa pine naalden gebruikt.
De kleuren zijn naturel, licht en donkergroen en zwart (na een paar dagen in het water) en roodbruin (textielverf).

Vanuit Creel gaan we eerst naar de waterval van Cusárare. We gaan zover mogelijk met de auto; dat betekent zand, modder, diepe kuilen en door de rivier. Wel leuk.
Dan een klein eindje lopen en dan zien we een niet erg "volle" maar wel brede en mooie waterval, waar het zonlicht een regenboog op schildert. Veel Terrahumara kinderen, die proberen pesos te verdienen met het poseren voor foto's.

Na de waterval gaan we naar de Indian Community van Cusárare, 3 km er vandaan. Hier staat een missiekerkje en er is net een dienst aan de gang.
Een witharige priester voor een grote groep kleurrijke geklede Terrahumara vrouwen. De mannen staan allemaal langs de kant.

We bekijken het Loyala museum met zijn collectie oude religieuze schilderijen. Heel apart. Er is een flink aantal van gerestaureerd. Ze hingen eerst in de kerk zelf, maar daar was het te vochtig.

In de winkel in het dorp hebben we nog wat kaas en zoete broodjes gekocht, die samen met de rest van het ontbijt onze lunch vormen, die we in de auto op weg naar de volgende bezienswaardigheid opeten.

De volgende stop is het meer Lago Arareko, volgens Roy een natuurlijk meer, maar dat lijkt niet zo. Later lezen we dat het inderdaad een stuwmeer is (geweest).
We lopen een eindje langs de oever, grote keien, dennebomen en veel mooie rotsformaties in het water en aan de overkant. We krijgen niet al te veel tijd, want nu gaan we naar Valle de los Ranas en Valle de los Hongos (met hun kikker en paddestoel rotsen) in een soort Terrahumara reservaat.
Overal zien we iets in de steenformaties, die onstaan zijn door de snelle erosie van het zandsteen, dat tussen de hardere steenlagen zit.

Zo zijn ook veel grotten gevormd en we gaan naar een ervan toe, waar al 50 jaar een Tarrahumara familie woont.
Er is een keuken/eetkamer, afgeschot met hout en het plafond van de grot is pikzwart van de rook en roet. Er hangen zwarte vet/roetpegels naar beneden.
De slaapzaal is dieper in de grot en wordt door een deurtje afgescheiden van de rest. Er is nog een houten constructie, waarin eten e.d. wordt bewaard.

Als we het "reservaat" uitrijden blijken we vlakbij Creel te zijn. We rijden terug naar het hotel, zeggen tegen Roy, dat we hem zullen bellen als we morgen naar Batopilas willen. Dan het dorp in voor koffie en overleg.
Hoe gaan we verder? De diverse mogelijkheden blijken allemaal een of ander groot nadeel te hebben. De organisatie 3 Amigos heeft bevoorbeeld geen auto beschikbaar. Met de bus naar Batopilas betekent overnachten en dan om 05.00 ur met de bus terug.
Veel te vroeg. We bedenken dat we eerst naar Aquas Caliente of Léon vliegen om daar in de buurt nog wat te bekijken. We gaan internetten en kijken of dat wil lukken, maar alle vluchten gaan via Mexico City.

Uiteindelijk besluiten we om morgen naar Chihuahua te reizen en vandaar rechtstreeks naar Mexico City. Daar zien we dan wel verder.
Naar de bar van Tio Molcas, waar de herrie oorverdovend is en het haardvuur heerlijk. In het restaurant zelf valt het mee, dus daar hebben we gegeten.
Het achter je dicht doen van een deur blijkt voor veel Mexicanen en Amerikanen een brug te ver.

We komen koud terug in het hotel en zetten de kachel aan; het wordt snel lekker warm.
Klaverjasje gelegd en toen gaan slapen.