de man met de nijptang

07 mei 2014 Sistina (I)

Als ik 's nachts even wakker wordt ruik ik de zoete geur van de acacia's en denk terug aan een van onze kanotochten in Frankrijk, toen ook overal de acacia's bloeiden.
's Ochtends is het bewolkt. We bellen met Wien, die ruim 500 km verderop in Kroatië zit en jarig is. Ik koop nog een uur internet, waarvan ik de helft verknoei omdat ik na een half uur met de PC, switch naar de Iphone en dan doen geen van beiden het. Eerder in de Franse Alpen werkte het wel.

Na de lunch fietsen we de 1,5 km heuvel op en -af naar het dorp. Hier blijkt weinig te beleven en nu al helemaal niet omdat het siesta tijd is. We wennen er nooit aan. Dan maar naar de marina en de stranden onder aan de klif. We suizen de berg af in de 7e versnelling. Wel even afremmen in de (haarspeld)bochten, want er rijden veel auto's.
We fietsen daar wat rond, kijken of we de bar kunnen zien op de klif (niet dus) en beginnen dan voorzichtig in de eerste versnelling terug de berg op te fietsen.
Het eerste stuk lukt redelijk. Voor de haarspeldbocht zie ik een trap aan het begin van een voetpad, dat de bocht afsteekt en daar tillen we de fietsen naar boven. Een stuk pad en dan nog 2 trappen en we zijn weer bij de weg. We stappen weer op en fietsen de rest in de laagste versnelling.

Ik voel me trots, dat ik dat dankzij de inhaler gered heb en fiets het laatste stuk naar de camping. Vlak voor de ingang komt geheel onverwacht niet de man met de hamer, maar die met de nijptang. Ik krijg acute ademnood en Ruud moet de fiets van me overnemen, terwijl ik naar de camper strompel.
Het duurt een uur voor ik weer normaal kan ademhalen. Een leermoment: inspanningen doseren.
Inmiddels ben ik zo koud geworden, dat ik een hele tijd onder een hete douche ga staan om weer op te warmen.
Omdat Ruud medelijden met me heeft, neemt hij me mee uit eten op de camping. Het begint steeds harder te regenen, maar als we teruglopen is het bijna droog.