7 en 8 mei 2016
Blijf op de hoogte en volg Ruud en Birgit
08 Mei 2016 | Italië, Gallipoli
Zaterdag 7 mei 2016
Vanochtend gaan we als eerste naar de vuurtoren. We moeten er even voor klimmen, maar het is de moeite waard, omdat er ook een heilige plek is. Een kerk, met een heel groot plein ervoor. Het is het einde van een van de pelgrimsroutes. In 2008 is de toenmalige Paus er geweest. Het staat vermeld op een marmeren herdenkingsplaat aan de gevel en binnen hangen de foto’s van deze gebeurtenis.
Het is nog vrij rustig en dat geeft een bijzondere sfeer. Hier kun je de Adriatische Zee zien overgaan in de Ionische Zee. Via een van de grote trappen gaan we weer naar zeeniveau. Tussen beide trappen is het traject van de waterval, maar die “doet” het nu niet. Jammer, we hebben er een foto van gezien en dat lijkt vrij indrukwekkend.
We pikken DoDO op en rijden naar het echte zuidelijkste puntje, aan de andere kant van de stad. Hier lopen we even rond, er staan borden met waarschuwingen voor verzakkingen. Er zijn twee afgezette stukken, waar inderdaad de grond is weggezakt, gewoon ergens in het midden. Geeft wel een beetje raar gevoel.
Vanaf hier begint de tocht naar het noorden, nu langs de westelijke kust. Geen hoge kliffen meer, maar zandstranden. Via veel Lido’s en Torres (die hier rond zijn) rijden we over een vrij slechte weg langs de kust. Veel olijfbomen. In Torre Vado tanken we en worden geholpen door een neger, die er een sieradenkraampje beheert. Hij is op huwelijksreis naar Amsterdam geweest en heeft een foto laten maken in Volendams kostuum. Ben benieuwd hoe dat er uitziet. Ik moet natuurlijk wel een ketting ofzo kopen, vindt hij. Ik vind van niet en blijf daarbij.
We hoefden vandaag maar 42 km te rijden, dus we zijn op tijd bij de camping in Gallipoli. Niet het Gallipoli van de “Slag om Gallipoli” in de 1e wereldoorlog, dat ligt in Turkije.
Er is gratis internet via de mobiele telefoon, maar de WiFi zone is bij de bar, die vanaf 16:00 uur open is. Slim geregeld, want je gaat natuurlijk niet op een droogje zitten daar. Wij dus ook niet. Overdag prachtig weer maar ’s avonds koelt het snel af, dus dan buiten zitten is er nog niet bij.
Zondag 8 mei 2016
De camping ligt op een heuvel, zo’n 6 km van Gallipoli, dus we halen de fietsen van het rek en storten ons de berg af. Helaas moeten we eerst een stukje de berg op voor het zover is en dat is pittig steil. Arme Ruud, ik heb het een stuk makkelijker met mijn motortje.
Gallipoli ligt aan een grote baai; de camping ligt aan de zuidkant ervan en de stad aan de noordkant. We fietsen dus langs de hele baai, één lang zandstrand, met strandtenten. Het is druk met auto’s die een parkeerplek zoeken, iedereen wil vandaag naar het strand.
In de stad lopen we een heel eind langs de boulevard, waar families in hun zondagse goed lopen te flaneren. Dan fietsen we naar de brug die de moderne stad verbindt met de oude ommuurde stad. Hier is een grote parkeerplaats onder aan de muur en wij parkeren onze fietsen onder een “verboden te parkeren” bord en zetten ze vast met het kettingslot aan een dranghek van de politie. Dan moet het toch goed gaan.
Deze stad is nog echt van de inwoners, niet van de toeristen. We wandelen de hele muur in de rondte en een eindje door de steegjes. Bekijken doen we verder niets. Als we teruglopen naar de fietsen komen we aan de voet van de kasteelmuur langs de net sluitende vismarkt.
We hebben bedacht dat we in de hoofdstraat van de “nieuwe” stad wel wat kunnen eten. Na een paar mislukte pogingen komen we terecht bij Trattorria da Olga, waar het heel druk is. Binnen is nog een tafeltje voor 2 personen vrij. Omdat het in de schaduw frisjes is vinden wij dat niet erg. We bestellen gegrilde vis mix, met het verzoek er geen octopus bij te doen. We krijgen een bord vol vis en elk 2 gefrituurde inktvisjes, die heerlijk krokant blijken te zijn. Lekker gegeten en heel wat goedkoper dan in Otranto.
We stappen voldaan weer op de fiets en zoeken de waterkant weer op. Het blijkt dat ondertussen de wind flink is aangetrokken en ik ben toch blij met het vest, dat ik eerder als last beschouwde. Veel van de badgasten zijn inmiddels vertrokken en aan het strand wordt de wind nu met liefde gebruikt door een aantal kite-surfers, waar we een poosje naar blijven kijken.
Eenmaal terug op de camping kunnen we nog een poosje lezen in de zon en gaan daarna even mail checken en wat drinken bij de bar.
Vanochtend gaan we als eerste naar de vuurtoren. We moeten er even voor klimmen, maar het is de moeite waard, omdat er ook een heilige plek is. Een kerk, met een heel groot plein ervoor. Het is het einde van een van de pelgrimsroutes. In 2008 is de toenmalige Paus er geweest. Het staat vermeld op een marmeren herdenkingsplaat aan de gevel en binnen hangen de foto’s van deze gebeurtenis.
Het is nog vrij rustig en dat geeft een bijzondere sfeer. Hier kun je de Adriatische Zee zien overgaan in de Ionische Zee. Via een van de grote trappen gaan we weer naar zeeniveau. Tussen beide trappen is het traject van de waterval, maar die “doet” het nu niet. Jammer, we hebben er een foto van gezien en dat lijkt vrij indrukwekkend.
We pikken DoDO op en rijden naar het echte zuidelijkste puntje, aan de andere kant van de stad. Hier lopen we even rond, er staan borden met waarschuwingen voor verzakkingen. Er zijn twee afgezette stukken, waar inderdaad de grond is weggezakt, gewoon ergens in het midden. Geeft wel een beetje raar gevoel.
Vanaf hier begint de tocht naar het noorden, nu langs de westelijke kust. Geen hoge kliffen meer, maar zandstranden. Via veel Lido’s en Torres (die hier rond zijn) rijden we over een vrij slechte weg langs de kust. Veel olijfbomen. In Torre Vado tanken we en worden geholpen door een neger, die er een sieradenkraampje beheert. Hij is op huwelijksreis naar Amsterdam geweest en heeft een foto laten maken in Volendams kostuum. Ben benieuwd hoe dat er uitziet. Ik moet natuurlijk wel een ketting ofzo kopen, vindt hij. Ik vind van niet en blijf daarbij.
We hoefden vandaag maar 42 km te rijden, dus we zijn op tijd bij de camping in Gallipoli. Niet het Gallipoli van de “Slag om Gallipoli” in de 1e wereldoorlog, dat ligt in Turkije.
Er is gratis internet via de mobiele telefoon, maar de WiFi zone is bij de bar, die vanaf 16:00 uur open is. Slim geregeld, want je gaat natuurlijk niet op een droogje zitten daar. Wij dus ook niet. Overdag prachtig weer maar ’s avonds koelt het snel af, dus dan buiten zitten is er nog niet bij.
Zondag 8 mei 2016
De camping ligt op een heuvel, zo’n 6 km van Gallipoli, dus we halen de fietsen van het rek en storten ons de berg af. Helaas moeten we eerst een stukje de berg op voor het zover is en dat is pittig steil. Arme Ruud, ik heb het een stuk makkelijker met mijn motortje.
Gallipoli ligt aan een grote baai; de camping ligt aan de zuidkant ervan en de stad aan de noordkant. We fietsen dus langs de hele baai, één lang zandstrand, met strandtenten. Het is druk met auto’s die een parkeerplek zoeken, iedereen wil vandaag naar het strand.
In de stad lopen we een heel eind langs de boulevard, waar families in hun zondagse goed lopen te flaneren. Dan fietsen we naar de brug die de moderne stad verbindt met de oude ommuurde stad. Hier is een grote parkeerplaats onder aan de muur en wij parkeren onze fietsen onder een “verboden te parkeren” bord en zetten ze vast met het kettingslot aan een dranghek van de politie. Dan moet het toch goed gaan.
Deze stad is nog echt van de inwoners, niet van de toeristen. We wandelen de hele muur in de rondte en een eindje door de steegjes. Bekijken doen we verder niets. Als we teruglopen naar de fietsen komen we aan de voet van de kasteelmuur langs de net sluitende vismarkt.
We hebben bedacht dat we in de hoofdstraat van de “nieuwe” stad wel wat kunnen eten. Na een paar mislukte pogingen komen we terecht bij Trattorria da Olga, waar het heel druk is. Binnen is nog een tafeltje voor 2 personen vrij. Omdat het in de schaduw frisjes is vinden wij dat niet erg. We bestellen gegrilde vis mix, met het verzoek er geen octopus bij te doen. We krijgen een bord vol vis en elk 2 gefrituurde inktvisjes, die heerlijk krokant blijken te zijn. Lekker gegeten en heel wat goedkoper dan in Otranto.
We stappen voldaan weer op de fiets en zoeken de waterkant weer op. Het blijkt dat ondertussen de wind flink is aangetrokken en ik ben toch blij met het vest, dat ik eerder als last beschouwde. Veel van de badgasten zijn inmiddels vertrokken en aan het strand wordt de wind nu met liefde gebruikt door een aantal kite-surfers, waar we een poosje naar blijven kijken.
Eenmaal terug op de camping kunnen we nog een poosje lezen in de zon en gaan daarna even mail checken en wat drinken bij de bar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
