Een abrupt afscheid

29 mei 2014 Lefkas (Gr) - Delphi (Gr) 294 km

Vannacht heeft het licht geregend en het is bewolkt als we de camping verlaten. We moeten eerst terug naar het vasteland en vandaar rijden we langs de westkust in zuidoostelijke richting. In feite rijden we nu aan de andere kant van de baai en hebben uitzicht op Lefkada.
Het is wat heïig, waardoor de bergen in de verte er een beetje mysterieus uitzien. Boven Lefkada bouwt zich een donkere lucht op en af en toe zien we bliksemschichten.

Voor de kust liggen veel eilandjes, op sommige staat een huis(je). De begroeiing is anders langs deze kust, minder uitbundig. Vanaf onze lunchplek vlakbij Astakos hebben we mooi uitzicht over het eilandenrijk. Het plaatsje Mitikas, waar we langs rijden is een volgebouwd landtongetje in de baai. De weg is gelukkig veel beter dan we dachten, dus we schieten goed op.

Omdat de camping bij de brug over de baai van Korinthe (waar onze wegen zich morgen zullen scheiden) nogal prijzig is, hebben we bedacht dat we onze laatste avond samen dan maar op de camperplaats in Otolikó zullen doorbrengen.
Het stukje door de bergen daar naartoe is begroeid met heel veel grijze pollen uitgebloeide phlomis en veel, nog niet bloeiende, distelsoorten. Het is allemaal wat grijzig.
Dan komt er stuk delta, waar wordt getuinbouwd. Voor het eerst zie ik een kiwi plantage, waar de klimmers op ca. 2 m hoogte als druivenstruiken horizontaal over draad worden geleid.

De camperplaats ligt op een mini-eilandje dat aan 2 kanten met een brug aan het vasteland is verbonden.
Helaas, we vinden de plek wel, maar het is een verwaarloosde boel. De stranddouches hebben geen kranen meer, het omkleedhokje is vervallen, overal groeit onkruid, kortom erg aanlokkelijk ziet het er niet uit.
Omdat het nog vroeg is rijden we dan toch maar naar de camping bij de brug.

We rijden langs grote zoutpannen en over een weg omzoomd met rose oleanders, naar Messolonghi, waar we het Park van de Helden gaan bezoeken. Dit is eigenlijk een begraafplaats, waar helden uit de geschiedenis met grote beelden worden vereerd. Sommige zijn er ook begraven. Lord Byron heeft ook een groot beeld, zijn hart ligt hier begraven. Hier krijgen we de eerste bui.

Als we verder rijden zien we de brug langzaam opdoemen in de verte. Het lijken 4 grote zeilen, die mooi wit afsteken tegen de donkere onweerslucht.
Bij het afslagje naar de camping aangekomen, valt ons op dat er geen bord staat. Piet en ik gaan eerst even poolshoogte nemen beneden en dan komen we erachter dat de camping niet meer in bedrijf is.
Wat nu. Het is kwart voor vijf er is geen andere camping in de nabijheid. Wij besluiten om door te rijden naar Delphi en PiWi gaan de brug over richting Peloponesos. Het wordt een nogal abrupt afscheid zo.

Onze rit gaat verder langs de mooi zuidkust, een opeenvolging van baaien met dorpjes en eilandjes en bergen. Na de oleanders komen de hellingen met hebestruiken (?) in herfstkleuren. Jammer dat het al snel erg hard begint te regenen, te waaien en te onweren.
Plotseling zie ik dat het 12 volts accu-alarm lichtje weer knippert. We stoppen en zetten de koelkast op gas en de waterpomp uit. Nu maar hopen dat de accu tijdens de rest van de rit weer bij laadt.

Bij Iteas moeten we naar het noorden, de bergen in. Apollon camping bij Delphi ligt op ruim 500m hoogte en dat betekent nog een paar haarspelden. We zijn blij als we er na 2 uur rijden zijn. Het is inmiddels weer droog. We gaan eten in het restaurant, dat een prachtig uitzicht heeft over de baai van Itea en op de bergen, waar zich alweer of nog steeds zwarte wolken verzamelen.
Het was niet onze dag vandaag.