De Black (& white) Hills

Dag 7 18 april 2010 Rapid City, South Dakota - Spearfish, South Dakota
grillig weer

De regen tikt zachtjes op het autodak. Gelukkig is het nog lang geen ochtend en ik draai me weer lekker om.
Vannacht de kachel aangelaten, het is hier koud. De tomaten en asperges waren gisteren bevroren in de koelkast.
Helaas tikt de regen 's ochtends nog steeds op het dak. Alles ziet er troosteloos uit.
Ik stort me weer op de laptop en tegen tijd dat ik de ergste achterstand heb weggewerkt, komt de zon tevoorschijn.

We gaan de Black Hills in vandaag en beginnen met Mt. Rushmore; de 4 presidentskoppen uitgehakt in de bergen.
Onderweg stappen we uit in Keystone, daar is het museum over Guzman Borglum, de kunstenaar die het bedacht heeft.
Blijkt ook al weer gesloten, het seizoen is nog niet begonnen. Keystone is een lang lint van (souvenir)winkels, saloons en hotels.
Het geeft de indruk speciaal zo gemaakt te zijn, voor de toerist. Er is vrijwel geen mens op straat.

Mt. Rushmore is toch wel bijzonder en indrukwekkend. Er tegenover is een groot complex gebouwd, met o.a. een groot panoramaterras.
Gelukkig is er ook een zaal met foto's om je een indruk te geven van de manier waarop deze beelden gemaakt zijn.
Het is veel grof hak-, breek-, opblaas- en drilboorwerk geweest, uitgevoerd door mensen uit de omgeving. Het werk was zwaar, lang en slecht betaald.

Inmiddels hebben zich donkere wolken samengepakt boven de presidenten (Washington, Jefferson, Rooseveld en Lincoln) en we gaan snel terug naar ons kasteel.
We halen het net voor de grote druppels vallen. We drinken een kopje koffie tot het (bijna) over is en vervolgen onze weg de bergen in.
Er zijn een stuk of wat N.P.'s in de Black Hills en wij meanderen er om- en doorheen.
Naaldbomen, hier en daar afgewisseld met de spierwitte skeletten van de nog bladloze zilverberken. Van tijd tot tijd een stukje priarie.

We zien een picknicktafel aan een watertje en dat lijkt ons een mooie lunchplek. We hebben ons nog niet geïnstalleerd of het begint te regenen.
Het bliksemt en in de verte horen we onweer. Da's andere koek. Helemaal verrast zijn we als we later opeens hagel op de weg en de bergen zien.
Maar het wordt nog erger, we komen zelf in diverse hagelbuien terecht (echt dikke stenen) en de weg raakt bedekt met een centimeters dikke laag.

Uiteindelijk wordt het weer rustiger en de rest van de route terug naar de I-90 verloopt weer zonnig. De (mijn)stadjes Custer, Hill City en Deadwood waar we doorheen komen lijken heel authentiek.
Hier komen een aantal van de beroemde wildwest figuren vandaan. Veel historische bakstenen gebouwen en een hart. Mooi, na al die huizen die niet veel meer zijn dan uitgebouwde stacaravans.

De camping in Spearfish is maar weer deels open en we zoeken zelf een plek en vullen een formulier in. Plotseling komt er iemand (I'm Bob) langs en vraagt op hoge toon waarom we op deze plek staan en dan ook nog verkeerd om.
Heel verhaal erom heen, maar na onze onozele "wij niet begrijpen" act (we begrijpen het trouwens echt niet) bindt hij wat in.
Ondertussen zijn de pizza's in de oven aan het verbranden. Gelukkig is de rookmelder er af.
Hoewel het signaal erg zwak is, kunnen we toch enige tijd het internet op en dat maakt het weer een beetje goed.