Devil's Tower en meer

Dag 8 19 april 2010 Spearfish, South Dakota - Ten Sleep, Wyoming
zonnig en warm

Om naar Devil's Tower te gaan, nemen we weg 24 via Belle Fourche i.p.v. de snelweg. Het is een prachtige rit.
De mooie ronde heuvels zijn begroeid met lichtgeel-groen-grijs prairiegras en lijken wel geschoren.
Het is heel stil op de weg, maar als ik een rijtje postbussen op de foto zet komt er net een pick-up van de andere kant en die stopt onmiddellijk.
Problems?, vraagt de man. Nee hoor, ik maak alleen een foto. Toch wil hij even babbelen, zoals bijna iedereen die we tegenkomen.
Waar kom je vandaan, waar ga je naar toe, hoe heet je. Allervriendelijkst.

Onderweg komen we "door" Alladin, 5 huizen en een 110 jaar oude winkel. Een eind verderop ligt Alva, (pop. 50). Deze 50 inwoners wonen met z'n allen op een grote sloop.
Wat een zootje overal. Dat valt ons steeds weer op, oude spullen worden niet verwijderd, die blijven waar ze zijn, roesten langzaam weg of storten in.
De meeste plekken waar mensen wonen zijn een bonte verzameling van troep, stacaravans, auto's, landbouwmachines, reklameborden enz. Tot dusver vinden we Amerika erg rommelig.

Terug naar Devil's Tower. We zijn inmiddels in Wyoming en een aantal mijlen voor we bij de rots zijn is een parkeerplek, waar je hem ziet oprijzen uit het landschap.
Het is een rustgevende plek waar je zou willen blijven, doodstil behalve de vogels, een heerlijk zonnetje.
Er komen nu prachtige rode en rood/gele rotsen aan weerskanten van de weg. In het N.P. zien we alleerst veel prairiehonden. We blijven er weer een heel tijdje naar kijken, ze zijn leuk.
Vanaf de parkeerplaats in het N.P. kunnen we een wandeling maken van 2 km rond de voet van de rots.
Het is een indrukwekkend ding en de wandeling is zeer de moeite waard. Er zijn 2 bergbeklimmers bezig omhoog te gaan. Je kunt ze heel duidelijk horen praten.

Het is eigenlijk een enorme kolom gestold magma, die ooit onder het aardoppervlak is gevormd.
In de afgelopen miljoenen jaren is het zachtere gesteente eromheen geërodeerd en het harde gesteende van de kolom overeind gebleven.
Hij schijnt ooit nog 2,2 km hoger te zijn geweest. De kolommen waaruit de grote kolos bestaat, zijn ontstaan door afkoeling en krimp.

Na de lunch pikken we de I-90 weer op. De heuvels zijn nu pokdalig van de grijze struikjes die erop groeien. Opeens verschijnen er her en der ja-knikkers. Olie?
Ook zien we hele lange treinen, van wel minstens 100 kolenwagons. Die kolentreinen begrijpen we als we langs de weg opeens een open kolenmijn zien.

Dan zien we in de verte de besneeuwde toppen van de Bighorn Mountains, terwijl het landschap langzaam verandert in bergachtig.
We moeten door het zuidelijke deel van de Bighorn Mountains, over de Powder River pas van ca. 3300 m. Het is een prachtige rit, er ligt steeds meer sneeuw.
De afdaling gaat voornamelijk via hellingen van 6 - 8%, alleen op het laatst zijn er een paar haarspeldbochten.
Voor vrachtwagens die op hol slaan (run-away trucks) zijn er speciale omhooghellingen om te stilstand te komen.

Het laatste stuk gaat door Tensleep Canyon, een indrukwekkende kloof, uitgesleten door Tensleep Creek. Bij het gehucht Ten Sleep is een camping met de naam Ten Broek.
De familie is al sinds 1600 in Amerika, maar de naam is er nog. Er is ook een wasmachine en WiFI, dus de avond is weer gevuld.