De zee geeft, de zee neemt

Dag 23 4 mei 2010 Neah Bay, Washingston - Kalaloch, Washington
Overwegend zonnig
Als we wakker worden schijnt de zon. Koud is het nog wel. We kunnen nog verder naar het westen, naar Cape Flattery.
De niet erg lange rit voert langs het Makah Tribal Centre. Het ziet er uit als een asielzoekers opvangcentrum.Iets grotere huizen, maar wel (laag) omhekt.
O, ironie, de weg die er doorheen loopt heet Resort Drive. Misschien willen ze het zo, ik weet het niet.
De weg gaat verder door gemengd woud, tot een parkeerplaats, de rest moet te voet. Het is maar een kleine kilometer en tot mijn verbazing voert het pad omlaag, niet omhoog zoals je bij een kaap verwacht.
Door het (ver)regen(d) woud, afwisselend over planken, door modder, over grind. Aan het eind wacht de traktatie.
De zee heeft een schitterende baai gecreëerd met overal grotten, onderdoorgangen, stille stenen wachters en mooie blauw water.
In de verte een eiland met vuurtoren en nog verder de bergen van Vancouvereiland. Door de Straat van Juan de Fuca varen grote scheper.
De vogels vliegen af en aan, allerlei soorten meeuwen, de bedreigde murres, een soort zwarte eendjes waarvan de zwemvliezen (zelfs in het water zichtbaar) felrood zijn.
Op het buitenste platform genieten we nog wat langer van de zon op onze rug en dan zie ik opeens een zeehond/rob en nog een en nog een.
Het zijn heel licht gekleurde dieren en ze zijn lekker aan het spelen onder ons.
We komen verbazend veel (minstens 10) toeristen tegen hier. Allemaal ontwaakt door de zonneschijn?
Na de inspanning van de terugtocht (valt mee hoor), trakteren we onszelf op een kopje koffie met een chocolate chip koekje in het kasteel (ons eigen).
Vanaf hier hier we dezelfde terug volgen tot halverwege Clallam Bay en Physt. Vanaf Clallam Bay gaan we naar het zuiden en zodra we in het binnenland komen volgen we de regen op de voet.
In Clallam Bay staat een auto met sherrif erin langs de kant en onwillekeurig check je meteen je gordels, verwacht je een sirene en kijkt nog enkele minuten lang in je spiegel of hij er aan komt.
Bij Sappho komen we terug op de Hw 101. We bekijken het grote stuk stam van een 1720 jaar oude cedar en gaan dan boodschappen doen in Forks. Eindelijk weer een grote supermarkt, mét espressobar en lekkers.
De lucht is pikzwart en als we verder gaan hebben we de regen ingehaald. We rijden door de houtplantages terwijl het regent, sneeuwt en hagelt en zingen "k wil terug naar de kust".
Het klopt, zodra we bij Ruby Beach aan de westkust zijn, gaat de zon schijnen. Hier is niets aan de einder te zien. Aan de overkant ligt Japan.
Weer zo'n mooi stuk kust. Enorm veel drijfhout. Niet allen aangespoeld door de zee, maar ook meegesleurd door de rivieren die in zee uitkomen. Bij hoog water en regen raken de wortels los van de oevers en gaan ze mee in de kolkende stroom.
Miljarden platte stenen en steentjes op het strand. In alle stukken hout kun je wel iets herkennen, dat wordt een spelletje.
We brengen er bijna twee uur zoet. Bij de parkeerplaats staat een zwangere boom. Later zullen we veel meer zien. Bij de in-/uitrit bordjes met tsunamiwaarschuwing en vluchtroute.
We kijken nog even bij Beach 4 en Beach 3 en de grote cedar boom, maar we zijn al te vol met indrukken. Bij Kalaloch vinden we een plekje op de open helft van de staatsbosbeheer camping.
Het is jammer dat er niet veel meer open waren deze reis. Meestal is er geen stroom en water bij de plekken, maar Ze liggen vaak mooi en zijn goedkoop. Deze heeft zelfs 50% korting voor senioren.