Prachtdag, lang verhaal

Dag 22 3 mei 2010 Port Angeles, Washington - Neah Bay, Washingston
zeer wisselvallig
Het heeft de ganse nacht geregend (voorzover we dat konden registreren) en dat doet net nog steeds als we opstaan.
Van lieverlee worden de pauzes tussen de buien iets langer, maar veel hoop geeft het niet.
De bomen op de bovenste helft van de bergen aan de andere kant van de weg zijn wit berijpt, een grappig gezicht.
Zullen we wel, zullen we niet naar Lake Crescent gaan? Een piepklein stukje blauw in het grijze zwerk haalt ons over.
Het meer hoort spiegelglad te zijn, zodat je de witbesneeuwde toppen van bergen er om heen in het water weerspiegeld ziet.
Als we bij het meer aankomen, beginnen we te lachen. De bergen zijn in nevelen gehuld en er staan kopjes op de golven. Omdat het een smal weggetje is moeten we wel verder rijden.
Het is een groot meer. De weg wordt slechter, zodra we kunnen keren we terug. En zie, het wonder geschiedt: de zon komt erdoor.
25 minuten later en we kunnen mooie zonnige foto's maken. Glad wordt het helaas niet. Ook hier zie je dat de op bovenste helft van de bergen de bomen wit zijn.
We denken dat we een stukje terug moeten rijden voor de weg naar Joyce en komen weer langs een stuk van het meer. Bij het Storm Ranger Station stoppen we, maar het is gesloten.
Er zijn wel wandelingen, maar inmiddels regent het weer dat het giet. De zon speelt met ons, steeds licht ze de regensluier op, om hem vervolgens weer te laten zakken.
Het blijkt, dat we nogmaals het eerste stuk moeten rijden en dan verder door. Drie keer is scheepsrecht.
Deze verbindingsweg tussen Hw 101 en Hw 112 is een prachtig, heel stil weggetje door de bossen. Het lijkt onbewoond, maar de brievenbussen zijn er de stille getuigen van, dat dat niet waar is.
Er staan heel veel vergeet-me-nietjes; evenveel blauwe als witte. Gebroken hartjes zorgen voor het rose.
Vanaf Joyce (een school en een kerk) rijden we verder naar de kust. Nog steeds is het stuivertje wisselen tussen de regen en de zon. Als we de eerste keer bij de kust aankomen, kunnen we heel even rondlopen, voor het weer gaat hozen.
De weg langs de kust (Hw 112) kronkelt lekker en gaat soms dicht langs de kust, soms meer naar binnen. We komen heel veel vrachtauto's met bomen tegen.
Dit is Makah Indianengebied, en die zorgden vroeger goed voor het woud. De komst van de blanken was het begin van de ontbossing.
Inmiddels is het besef doorgedrongen dat gecontroleerde houtkap uiteindelijk beter is. Het en der zijn grote gerooide plekken, die weer worden herplant.
Bij Pillar Point gaan we naar het strand. Het is laag water, de zon schijnt langer dan 5 minuten en het waait er niet zo erg. Aan de overkant schemert Vancouvereiland.
Lekker stenen en schelpen zoeken. Ruud vind een abaloneschelp. Er liggen veel hele grote clamschelpen. Een paar mannen van "rijkswaterstaat", gaan aan de gang met scheppen, maar vinden niets.
Wat ze zochten weten we niet. We zien onze eerste bald eagle, maar hij vliegt weg voor ik de camera in stelling gebracht heb.
Een stelletje meeuwen pikt schelpdieren op, laat ze van flinke hoogte vallen zodat ze stuk gaan en opgegeten kunnen worden. Een jonge meeuw doet er 2 keer over, hij gaat niet hoog genoeg.
Even denken we dat de zon het nu echt gewonnen heeft, maar nee, de regent komt weer.
Bij Neah Bay stoppen bij het Makah museum, waar we nog net een half uurtje hebben om rond te kijken. We mogen gratis binnen.
Het geeft een aardig beeld van hoe de indianen hier vroeger hebben gewoond en gewerkt. Dat was afzien. Walvissen vangen met een 8-persoonskano b.v.
We hebben al veel over "primitieve" volken gezien en gelezen, maar allemaal waren ze even inventief en creatief.
Nadat we een plekje hebben gevonden op de camping achter het motel, gaan we nog even naar de haven. De zon schijnt, de wind blaast poolkoud. Morgen kan het wel weer regenen.
Aan het begin van de steiger hangt een bordje: gevaarlijke wilde zeeleeuwen, niet voeren!!! We grinniken wat, maar als we aan het eind gekomen zijn liggen daar opeens een stuk of zes te zonnen!
Een zwemt er rond en die doet aan schoonzwemmen. Zij is helemaal onder en dan zie je de staartvinnen langzaam omhoog komen, beetje draaien en dan sierlijk weer onder water verdwijnen.
In de haven zwemmen een roodborstzaagbek, het echtpaar bufflehead en een een aantal ongedidentifeerde watervogels.
Tot slot zien we ook nog een bald eagle, die ik met mijn super telelens vereeuwig.
Snel terug naar onze, reeds voorverwarmde, trekkershut op wielen. Zelfs binnen kunnen we de zeeleeuwen horen blaffen.