South Dakota van oost naar west

Dag 5 16 april 2010 Luverne MN - exit 131 I-90, begin van de Badlands
licht bewolkt tot zonnig. Ijskoude wind

Ingepakt in onze ski-jacks gaan we eerst een wandeling in het park maken. De bisons hebben net mais gekregen en zijn van dichtbij te bekijken.
Eigenlijk zijn het gewoon groot en breed uitgevallen koeien, dus waarom we daar nu naar staan te kijken.....
Van een inboorlinge hebben we de tip gekregen om een uitgezette wandeling te maken vanaf het meer.

Er moeten pasque flowers in de bloei staan, een soort grote krokussen en er schijnt een heuse klif te zijn.
De wandeling begint bij het meer en gaat dan eerst onderlangs de klif. Zo vreemd in dit hele vlakke landschap. opeens deze oprisping.
De terugweg gaat bovenlangs en daar vinden we inderdaad de paasbloemen. Niet erg veel, maar genoeg om te zien dat het gaat om wildemanskruid (anemone pulsatilla) in een tere witblauwe tint.
De vergelijking me krokus gaat wat mank. We vinden ook nog wat andere bloemetjes, waarvan we de naam niet weten. Het is stervenskoud op die klif en we zoeken gauw ons huis op wielen weer op en drinken een warme kop koffie.

Dan volgt er een rit die niet veel anders is dan die van gisteren. Het verschil zit hem voornamelijk in de kleuren en iets meer golven van het landschap.
Vandaag zien we het groen van de bermen, het geel van de maistoppelvelden, het bruin met geel van de omgeploegde maisstoppelvelden, het blauw van de vele drinkpoelen.
Verder nog de mix van geel (oud gras) en groen (nieuwe gras) van de prairie en het zwart van de koeien die erop grazen.
Het is nog leger dan gisteren, de boerderijen liggen heel ver uit elkaar.

In Mitchell (2 benzinestations en een paardekop) van de weg af naar het bezoekersinformatiecentrum, maar dat blijkt gesloten.
Ook afgeslagen naar het originele dorp uit 1880, ook dicht. Hier lopen/rijden we steeds tegenaan; het is nog geen seizoen.
Ergens onderweg komen we in een nieuwe tijdzone; het wordt een uur vroeger. We komen in het niet meer zo wilde westen.

De bordjes Adopt a highway waren hier ook rijk vertegenwoordigd, maar nu stond er een naam onder: van een echtpaar, familie, vereniging, club enz.
We denken dat ze financieel bijdragen in het schoonhouden van de weg, want de kwaliteit zal het niet zijn.
Er is niet veel verkeer en het aantal grote campers is oververtegenwoordigd. Een camper ter grootte van een touringcar is niet voldoende, er moet een personenauto achteraan hangen.
Het mooiste was zo'n combinatie met dan ook nog een fiets achterop de personenwagen.

In het dikke campingboek had ik een camping gevonden die open zou zijn en met WiFi. Eenmaal daar bleek dat de boel gerenoveerd werd en dus gesloten.
We mochten evengoed een plekje zoeken en de stroom aansluiten voor niets. Naast ons stond de touringcarcamper + auto van Ralph en Lorna.
Zij behoren tot het leger "work-campers". Ze trekken Amerika door en doen seizoens- of andere tijdelijke arbeid.
Ze hebben zelfs een tijdschrift, waarin banen worden aangegeven, maar het meeste vinden ze via hun eigen netwerk.
Ralph helpt met de renovatie van de camping, zijn vrouw werkt in de souvenirwinkel van een hotel in de Badlands.

Inmiddels is de temperatuur wat aangenamer geworden en uit de wind kunnen we nog lekker even buiten zitten.