Mérida - Valladolid

Dag 20 Geen plaats in de herberg

's Ochtends doen we de toeristische wandelroute met gids. De "route" beperkt zich tot de gebouwen rond de Plaza Central; het Monteja huis, het regeringsgebouw en de kerk.

Onze gids weet ons toch 1,5 uur te boeien met wetenswaardigheden. We eindigen onze rondleiding in de salon van het gouvernementsgebouw, waar grote schilderijen over de vrijheidsstrijd van Yucatan hangen.
We hadden ze gisteren al gezien, maar wat extra uitleg erbij is wel leuk.

De voorgevel van het Monteja huis geeft ook veel te zien, o.a. de 2 conquistadores, die op de hoofden van Maya's staan.
Dat veel van de gebouwen van de Spaanse overheersers gebouwd zijn door Maya's, met stenen van hun eigen, verwoeste, tempels is wat wrang. Na de tour kunnen we nog net de Turibus pakken en zo ontdekken we dat we in de "achterbuurt" van Mérida logeren.

Langs de Avenida de Monteja en diverse andere straten staan de meest prachtige oude gebouwen. Net als in Mexico-Stad, verplaatst de rijkdom zich steeds verder naar buiten de stad, wordt daar weer opgeslokt en trekt nog verder naar buiten.
Winkels, kantoren en banken nemen de oude gebouwen over. Na een heerlijke lunch (veel te grote porties) ergens langs een van de vele genummerde Calles, terug naar het hotel.

Bagage gepakt en per taxi naar het ADO busstation. De bus vertrekt op tijd, maar krijgt na een uur pech, waarna we een uur moeten wachten op een vervangende bus.
De sinaasappelverkoper langs de weg, doet onverwacht goede zaken.
Bij aankomst in Valladolid, is er geen taxi te krijgen, dus lopen we maar naar hotel.

Echter, ons hotel en alle anderen die we proberen blijken vol te zitten! Candelaria festival ofzo. Samen met een Argentijns, in Israel wonend, echtpaar zoeken we verder, maar zonder succes.
Terwijl we aan het zoeken zijn ontmoeten we een echtpaar, dat Nederlands blijkt te zijn (zij oorspronkelijk Indiaas). Hij werkt als prostaatkanker specialist in Toronto. Ze kunnen ons niet helpen.

We proberen het in Chitzen Itza, maar krijgen geen verbinding. Na zo'n 1,5 uur zoeken, blijkt dat het dure hotel toch wel kamers heeft. De Argentijnse vrouw had dat niet verteld, omdat zij het te duur vond en het op de 4e verdieping was zonder lift.

Wij nemen daar uiteindelijk een 4-persoons kamer en het echtpaar een 2-persoons.
Jammer van al die tijd proberen en onzekerheid. Snel daarna gaan eten, heerlijke pibil gerechten. Ook het echtpaar komt meeëten bij Maria de La Luz.

's Avonds nog klaverjas gespeeld in de eetzaal van dit dure hotel.