Chetumal - Mexico City - La Paz

Dag 26

Na een onverwacht zeer rustige nacht, waarin we allebei zeer goed geslapen hebben, staan we om 05.45 uur buiten. Er komt vrijwel direkt een taxi aan, die ons naar het vliegveld brengt. Het is maar een klein eindje en we zijn de eerste die arriveren.
We moeten nog even wachten met inchecken. De douane is zeer actief qua tassen nakijken, we zitten hier vlak bij Belize.
Wil blijkt bij de 2e controle een multitool in zijn handbagage te hebben, die kan hij nog net bij Ruud brengen, die zijn rugzak nog aan het inchecken is.
Het wordt opeens erg mistig buiten (ochtenddamp) en het vliegtuig vertrekt 20 minuten te laat. We zitten prima, lekkere automaatkoffie en een dominee die over ons waakt.
De vlucht naar Mexico-City is veel boven de wolken, er is niet veel te zien totdat Wil en Mieke ons wakker maken, aan hun kant zijn besneeuwde vulkanen te zien. Prachtig gezicht.
Nog een 10 minuten later aan onze kant de Popecatepetl en de Izba. Prachtig om te zien, de Popecatepetl rookt zelfs een beetje.
In Mexico-City moeten we overstappen. We hebben tijd zat, onze bestemming staat nog niet eens op de monitor. Koffie, ontbijtje en dan pas staat het er: MX 402 Guadelajara. Even slaat de paniek toe, we moeten toch naar San Juan de los Cabos???
Navraag leert, dat de vlucht een stopover maakt in Guadelajara, we gaan niet eens van boord. Nog meer paniek, als blijkt dat Wil zijn handbagage bij het ontbijtstalletje heeft laten staan. Gelukkig staat het er nog.
In San Juan de los Cabos krijgen we een goede tip. Als we een kilometertje lopen naar de Highway, dan kunnen we daar de bus naar La Paz oppikken. Dat scheelt 45 minuten en een hoop geld, omdat we dan niet eerst 10 km de verkeerde kant op naar het busstation in San Jose hoeven.
We hoeven niet lang te wachten, de bus rijdt door het typische Baja landchap met de vele cactussen, okergele aarde en overige begroeiing. Na 3 uur door dit bergachtige stuk laten we ons plan varen om een auto te huren voor een rondrit; het is mooi, maar heel veel van hetzelfde en dat kennen we nu wel.
Hotel Quinta Lolita, waar de Amerikanen hatende taxichauffeur (gringos son malo) ons afzet, is zeer simpel maar schoon en niet duur.
De eigenaresse is uiterst vriendelijk. We zijn nét te laat aan de boulevard (Malecon) om de zon nog te zien zakken, maar genieten tijdens het eten van de prachtig oranje gekleurde hemel.
Nog even een biertje of twee en dan terug naar Lolita voor een klaverjasje, waarin Ruud en Mieke Wil proberen te laten winnen, hetgeen niet lukt.