We zien de zon in de zee zakken

18 mei 2014 Barbullush (A) - Kavaljë/Karpen 154 km

Misschien was OLH niet erg gecharmeerd van mijn uitlating gisteren; vannacht zijn de hemelsluizen in ieder geval maximaal opengezet. Veel plassen op het veld, de greppels vol. Vanmiddag komt er een groep campers, die op het middenterrein moeten staan. Dat zal wel wat problemen geven.

Piet staat ruim op tijd klaar voor de tractor, maar die laat nog op zich wachten. Ruud doet ondertussen een poging met DoDo en zowaar, ze rijdt van haar plek. Helaas haalt ze niet helemaal de verharding, maar raakt in de slip met haar rechter voorwiel.
Een vriendelijke Duitse man met een 4x4, trekt haar op het droge. Hij wil Piet ook wel helpen maar inmiddels is de tractor gearriveerd en die trekt Piet zonder problemen naar het parkeerterrein.

We denken de B-weg te vervolgen om verderop weer op de hoofdweg te komen, dat scheelt 15 km terugrijden. Het gaat mooi, we komen door dorpjes, met allemaal netjes geklede mensen, het is zondag.
Na zo'n 20 km houdt het asfalt abrupt op en verschijnen er allemaal kuilen en hobbels in de weg. Het wordt steeds erger, grote kuilen die vol water staan en waar Ruud als een kamikazepiloot doorheen raast.
Dan staan er 2 mannen langs de weg, die ons duidelijk maken, dat we niet verder kunnen, de weg is weg ofzo. Een kleine oversteek naar een andere weg blijkt bij nadere inspectie ook geen goed idee, dus blijft er maar één ding over, dezelfde hindernisbaan terug.

Weer door Kukel en Barbullush en naar Bushat, waar we gisteren van de hoofdweg zijn afgeslagen.
We gaan naar Kavaljë, aan de kust. We maken wat navigatiefouten, maar die zijn niet heel erg. Er zijn stukken snelweg (4-baans), waar je best hard kunt rijden, maar wel moet oppassen voor paard-en-wagens, scooters, mensen met kruiwagens, motorkarretjes en héél veel Mercedessen. Het schijnt dat er meer Mercedessen zijn in Albanië dan in Duitsland zelf.

Het ergste zijn de diletatievoegen in de bruggen, ze zijn soms erg diep en dan klappen de wielen erdoor. Wij rijden per ongeluk door de havenstad Durrës. Een mooie brede weg, met aan weerskanten mooie nieuwe flatgebouwen. Hier ziet Albanië er weer tamelijk modern uit. De hemel is inmiddels blauw, dat is veelbelovend. Nog een stuk snelweg tot Kavaljë en dan slaan we af naar een miezerig smal weggetje dat ons naar de camping moet brengen.

Na 6 km opeens een mooi pas geasfalteerd stuk, maar dat eindigt al weer snel. Wij moeten linksaf een modderweg in. Na 400 m. zijn we eindelijk bij de camping. Op de plek waar we eerst willen gaan staan kan het niet, want morgen komt er een groep, die deze plaatsen aan het strand al hebben gereserveerd. Eigenlijk zouden we een niveau hoger moeten gaan staan, maar dan bedenkt de man die ons opvangt, dat we wel aan de andere kant op het strand mogen gaan staan. Hij regelt stroom, mooier kan het niet.

Zodra we geïnstalleerd zijn ""duikt" Ruud de zee in, al spoedig gevolgd door de rest. Duiken is trouwens het verkeerde woord, het strand loopt heel flauw af en 50 m verderop komt het water nog maar tot je kruis. Beetje drijven doen we.
Van een Duitse man die we al uit Shkodër kennen (je ziet steeds dezelfde mensen, het aantal campings is beperkt) dat je goed kunt eten in het restaurant een stukje terug.

We gaan naar de receptie om in te checken bij de oude eigenaar, met wie we wat gedoe hebben omdat we geen paspoorten in bewaring willen geven. Dan vragen we aan de eigenaresse (?) hoe we het makkelijkst bij het restaurant kunnen komen. Ze roept de oude man erbij die zegt "híer is het restaurant, daar is niets". We weten zeker dat dat wel het geval is en gaan er naar toe.

We zitten op een groot terras, met uitzicht op zee. Het eten is uitstekend en niet duur, de aankleding (glazen en borden enz.) 3*** waard. De zon zakt ook nog eens heel mooi in zee (helaas geen camera's mee), we voelen ons rijk en gelukkig tegelijk.