Akcakoca - Sile 188km

Nadat we afgerekend hebben met Erol (volgens mij wordt de vis ook nu duur betaald), nemen we de kustweg verder naar het westen.
Het gaat al snel mis als we de verkeerde weg gokken. Het lijkt een nieuwe weg in aanleg, maar hij verzandt al snel, bijna letterlijk, in een heel smal weggetje. We stoppen.
We hebben dan al een helling achter de rug, die Dodo net op het nippertje haalde vanwege het grint, waar ze op slipte. Toch even buikpijn, want wat als je niet boven komt?
Dan moet je achteruit dezelfde helling af en houdt ze het dan wel?

Een man in een personenwagen, die ons eerst voorbij was gereden komt terug om ons voor te gaan op deze weg. Volgens de schaapherder die erbij komt, moet het kunnen.
Het kan ook, maar leuk is het niet. Enfin, eindelijk zitten we weer op de juiste weg, die later inderdaad verandert in de uitstekende weg die ons was beloofd.

Het is op het gedeelte tussen Kocaali en Denisköy vlak, met hier een daar een duin. Heel veel nieuwe appartementsgebouwen, allemaal hetzelfde en dicht bij elkaar. Het wordt er niet mooier op. Overal langs de weg liggen nog hopen puin.

Bij Denisköy stoppen we even voor koffie en er komt al snel een auto aanrijden met daarin een Turk, die een schoonzoon in Hengelo heeft. Hij raadt ons aan om vooral even te kijken bij Longoz, een paar km verderop.
Het blijkt te gaan om een mooie uitspanning boven de rivier en een groot parkachtig terrein met zitjes.
Waterfietsen en een mooie wandelsteiger van 700m. langs de rivier.

Zodra we in beeld verschijnen komt er een Oostenrijkse Turk ons welkom heten en geeft ons een glas thee.
Vader werkte in Wenen, Opa had deze uitspanning, Opa dood, familie terug. Het is een verhaal dat we vaker horen. Nu met z'n allen deze tent runnen. We wandelen de steiger op en neer.

De kustweg gaat niet verder, we moeten de binnenlanden weer in. Het is een Engels aandoend landbouwgebied, met veel kleine, verschillend gekleurde lapjes op de berghellingen.
Echte boerendorpjes. Vanaf nu blijft de weg een hele tijd smal en landelijk. Bij een begraafplaats vinden we eindelijk een plek om te lunchen. Het is bloedheet vandaag, we zetten de ramen tegen elkaar open en eten binnen.

Terug naar de kust moeten we weer bergen bedwingen en deze keer duurt het eindeloos, zonder mooie verrassende uitzichten.
Op een gegeven moment kunnen we kiezen uit 2 wegen en de weg die wij kiezen is bepaald geen pretje. Als we een bus moeten passeren krijgt de zijspiegel een klap en de spiegel breekt in stukken.
We zijn heel blij als we eindelijk in Sile aankomen en gelukkig vinden we al snel iemand die ons kan uitleggen waar de camping is.

Bij de camping krijgen we maar moeizaam contact met de beheerder (?); hij staat op een ladder de elektriciteitsdraden aan elkaar te knopen.
Er is elektriciteit, maar kaput. Morgen wellicht. Piet ziet wel een mogelijkheid in stroom van het restaurant en zo eindigen we lekker onder de bomen op de parkeerplaats, mét stroom.

Het is nog steeds erg warm en we blijven ondanks de muggen (die niet steken!) nog laat buiten internetten. Het kost een avond om de afgelopen week op de blog te zetten.
Vuurvliegjes en kikkers zorgen voor licht en geluid.