Toeval bestaat.

15 april 2013 Conil de la Frontera (S) - Tanger (M) 81 km



Om 10:00 uur vertrekken we vol goede moed naar Tarifa, vanwaar de veerboot naar Tanger vertrekt. Onderweg nog even langs de Mercadona om de voorraden (m.n. bier) aan te vullen.

Bij de ferryhaven kunnen we 30 min. gratis parkeren, terwijl we tickets kopen. We hebben niets gereserveerd, de ferry gaat diverse keren per dag. In het kantoor blijkt dat er over 10 min. een vertrekt waar campers op kunnen. De volgende gaat pas om 16:00 uur.
De man achter het loket denkt even na, rent naar buiten en komt dan Ruud en Piet halen om de auto's van de parkeerplaats te rijden naar de havenpoort. Ondertussen kopen Wien en ik de kaartjes.

Om twaalf uur rijden we naar de ferry, waarvan de achterklep al dicht is. We moeten er van de zijkant op en dat via een laadklep die niet goed aansluit op de boot.
De auto van Piet is lager dan de onze en het is een heel gedoe met dikke matten onder de wielen om hem schadevrij aan boord te krijgen. Bij ons gaat het gelukkig iets makkelijker maar leuk is het niet. De ferry vertrekt een kwartier te laat vanwege ons.

De overtocht duurt ca. 35 min. en de meeste tijd staan we in een rij om een entry-stempel te krijgen. De formulieren die je daarvoor moet invullen krijg je normaal van het kaartjeskantoor, maar dat waren ze vergeten.
Gelukkig vind ik ze in het belastingvrije winkeltje, zodat we ze nog tijdig kunnen invullen. Ben weer dankbaar voor mijn Franse lessen, die had ik nu weer nodig.

Als we terug zijn bij de auto worden we in het Nederlands aangesproken door een jonge Marokkaanse. Ze vraagt of we op vakantie gaan. Zij komt, met familie, vanuit België. Zelf zijn ze ook op vakantie.
Onze angst dat we achteruit de klep af moeten blijkt ongegrond. We kunnen nu gewoon via de voorklep achter de andere auto's aan. Wel weer dikke matten, maar minder erg.

Bij de douane hebben we al snel een "mannetje", dat tegen betaling van € 5,- onze papieren gaat regelen. Piet heeft om de een of andere reden 2 mannetjes en betaalt € 10,- waarmee ze eigenlijk nog niet tevreden zijn. De onze doet het prima en we kunnen na niet al te lange tijd door het hek.
We zijn in Marokko.

Piet heeft navigatiedekking en rijdt voorop. Ons doel is camping Achakhar, nog geen 20 km verder aan de kust, bij de grotten van Hercules.
Even buiten het centrum van Tanger bij het stoplicht voor een rotonde lukt het Ruud niet om in de 1e versnelling te komen. Tegen tijd dat het in de 2e wel lukt (de auto giert het uit) is het licht weer rood.
Dan werkt er niets meer, de koppeling hangt er slap bij, de versnellingspook wil niets meer. Help, help. Om ons heen toeteren de auto's; we staan hopeloos in de weg. Piet is al doorgereden.

Op de vluchtheuvel staat een man en die roept: "Heb jij probleem?". Een Nederlands sprekende Marokkaan (Farid). Allah zij geprezen. We leggen de situatie uit; hij weet wel een garage, maar daar moet hij dan eerst met de taxi naar toe.
Ondertussen is Piet gestopt bij een bank om te pinnen; ziet ons nog steeds op die rotonde staan en komt poolshoogte nemen.
We kunnen Farid nog net terugroepen en hij gaat met Piet mee om met hun camper naar de garage te gaan en een monteur te halen.

Na nog minstens een half uur in de brandende zon, met hevig getoeter om ons heen (en nog een man of 5 die hulp willen komen bieden) komt de monteur.
Hij duikt onder de motorkap, rommelt wat en ziet kans om de wagen in z'n 1 naar de garage te rijden. Hier zitten PiWi al lekker op stoeltjes in de schaduw op ons te wachten.
Na overleg gaan zijn verder naar de camping; het gaat allemaal nog een poos duren.

Het "over een uur" en het "over een half uur" wordt over 4 uur en dan rijdt Mohammed de monteur DoDo naar een stille straat parallel aan die van de garage. Wij hadden begrepen, dat we naar een andere, grotere garage zouden gaan, waar wij dan ook zouden kunnen overnachten.
Het blijkt een rommelig parkeerterrein te zijn, met wat autowrakken.

Dodo wordt langs de stoep geparkeerd en er verschijnen plotseling wat knullen met gereedschappen, krik en bokken en binnen 2 uur liggen de banden en alle ingewanden naast de wagen.
Ondertussen sturen ze ons weg om wat te gaan eten en dat doen we ook, ondanks de angst dat we Dodo niet meer terug zullen zien. Ze staat er nog als we terugkeren.

De kogellagers van de koppelingsplaten zijn kapot. Drie concentrische ringen zijn excentrisch geworden, vandaar ook het gegier. Morgen gaan ze nieuwe zoeken.
Het is inmiddels donker; de onderdelen worden in een soort hutje opgeborgen en we worden overgelaten aan de zorgen van de nachtwaker.
We slapen niet heel erg goed, maar er gebeurt niets.