9 t/m 11 mei 2016

Maandag 9 mei 2019

We verlaten onze berg en gaan naar Taranto. Een prachtige rit, wat meer door het binnenland. Veel olijifboomgaarden. Omdat de stammen van die bomen zo enorm verschillend zijn, bijna kunstwerken, verveelt het niet.

Taranto bestaat uit drie delen. Het middelste deel, de oude stad, is gebouwd op een rechthoekig eiland, dat in de monding ligt van een binnenzee, de Mare Picolini. Het zuidelijke en het noordelijke stadsdeel liggen op het vasteland en zijn met een brug verbonden met het eiland. Een van beide bruggen is de bekende Ponte Girovolte, een draaibrug.

We bereiden ons via de gids een beetje voor op parkeergelegenheid, camperplek (worden we geen wijs uit) en kijken elkaar dan aan. Eigenlijk hebben we geen van beiden zin om ons weer in een stad te storten. Overal éénrichtingsverkeer, waar de navi geen rekening mee houdt, smalle straten, krappe bochten. Bovendien hebben we inmiddels al veel centros historico gezien, met de oude grote dom, het Aragonese kasteel, het archeologisch museum. Kortom, we gaan gewoon niet.

Dus rijden we alleen het korte stuk door het zuidelijke deel en dan direct de 1,2 km lange hoge brug over de Mare Picoli en gaan dan in noordwestelijke richting verder naar Masafra, waar we een camperplek hebben gevonden. Het lichte schuldgevoel over het laten liggen van alle bezienswaardigheden in Taranto, verdwijnt tijdens de uitermate plezierige rit.

De laatste 850 m gaan via een enkelspoors landweggetje. Na 200 m komen we tot stilstand voor een stevige slagboom. Geen doorgang, zegt een bord van de boswachterij. Wat nu. Er biedt zich niet direct een alternatieve route aan. We kunnen natuurlijk terugrijden naar het stadje en proberen of we via een andere weg kunnen, maar daar hebben we eigenlijk geen zin in.

Het is nog vroeg in de middag, we keren om en zoeken de snelweg op, rijden langs Bari en strijken neer op onze vertrouwde camping in Bisceglie. We zijn weer even terug aan de Adriatische kust. Die kilometers hoeven we morgen niet te rijden. De zon staat wat hoger dan 2 weken geleden, we staan op dezelfde plek en kunnen nu langer blijven zitten. ’s Avonds horen we een enorm en langdurig geknal. Niemand wordt onrustig, dus het zal wel vuurwerk geweest zijn.


Dinsdag 10 mei 2016
Voordat we vertrekken maken we nog een praatje met Ali B. Hij werkt op de receptie want hij studeert iets aan de universiteit van Bari waarbij hij zijn talen moet kennen. Zijn Engels is uitstekend, maar Duits levert hem veel problemen op. Het is slimme jongen, dat zal hem ook wel lukken.

Vandaag steken we de Appenijnen weer over naar de Thyrreense Zeekust. Dat lijkt wat onlogisch, maar de snelweg vanuit het zuiden naar Napels loopt via Bari. Het is een mooie tocht door de bergen. Er is veel landbouw, graan en druiven. Veel onder plastic, her en der liggen vuilwitte plastic meren in het landschap. Anders dan in Frankrijk worden de druiven hier manshoog kaal gehouden en vormen daarboven een soort bladerdak. Veel van deze gaarden zijn afgedekt met doek.

Het valt ons tegen hoe weinig windmolens en zonnepanelen er zijn. Als we ergens willen tanken blijkt er tijdelijk geen brandstof te zijn. Gelukkig hebben we voldoende om het volgende station te bereiken.

Overigens betekent selfservice in Italië niet zozeer dat je zelf moet tanken, maar dat je via een apparaat zelf de betaling regelt. Bankpassen en creditcards kun je hiervoor niet gebruiken; wel papiergeld. Aangezien het wel tot 25 cent/liter kan schelen of je servizio of selftank kiest, is het de moeite waard om voldoende cash op zak te hebben. Vaak genoeg tankt de pompbediende hem dan evengoed vol. Soms stopt hij zelfs ook nog het geld voor je in het apparaat. Het is voor ons onbegrijpelijk dat er toch mensen kiezen voor servizio.

Ook tijdens deze rit zien we hoog op de bergtoppen de stadjes dicht rondom hun grote Dom liggen, als kinderen aan moeders rokken.
Bij Salerno komen we weer aan de kust. Het is een grote, uitgebreide stad, die zich op ieder denkbaar plekje van de berghellingen heeft genesteld. Een grote zeehaven en een verlaten containerhaven met een hele rij werkloze portaalkranen.

Vanaf hier nog een druk stukje snelweg richting Napels, tot we bij Pompeï eraf gaan. De camping ligt vlak na de afrit ligt en op maar 100 m afstand van de ingang van de opgravingen. Als we ons plekje hebben bezet, gelukkig waren we lekker vroeg, lopen we naar het plein voor het Victoria Hotel, waar het vol staat met souvenirkraampjes en heel veel groepen toeristen. Bussen rijden af en aan. Hier is ook de entree.

We eten een pizza in het resaurant van de camping en daarna ga ik op een bankje in de WiFi zone zitten om mijn blog bij te werken. Het internet is megatraag en het duurt lang voor ik de foto’s erop heb. De bloesem ruikt er wel heerlijk. Ook vanavond horen we weer vuurwerk.


Woensdag 11 mei 2016

De wekker staat op 08:00 uur, we willen zo vroeg mogelijk naar binnen. We hebben gezien hoe druk het is. Helaas is het begonnen met regenen en behoorlijk ook, dus we draaien ons nog eens om. Uiteindelijk staan we tegen 10-en in de nog niet al te lange rij voor de kassa.

De volgende vijfeneenhalf uur brengen we door tussen wat er is overgebleven na de eruptie van de Vesuvius in 79 nC. Dit kon pas zichtbaar gemaakt worden nadat er een 3 tot 6 meter dikke laag as en lava verwijderd is. Door de druk van die as en lava lagen is er ook veel ingestort en daken zijn er bijna niet meer.

Veel is ontgraven begin en halverwege 1900, maar het is nog lang niet klaar. een hoop plekken zijn ook niet toegankelijk, want gevaarlijk of te kwetsbaar. In een achterafstraatje zien we onder een afdak, waar dingen worden gerestaureerd een aantal van de gipsmodellen van de mensen die ze indertijd hebben aangetroffen. Dat vond ik heel indrukwekkend. Het is nogal wat geweest, van het ene moment op het andere een hele stad bedolven, geen kans om te ontkomen. De berg in kwestie is duidelijk zichtbaar op de achtergrond.

Zowel het grote als het kleine amfitheater zijn vrijwel ongeschonden gebleven voor zover ik kon zien. De meeste amfitheaters die we hebben gezien zijn grotendeels ingestort.
De grotere villa’s hebben allemaal een atrium, met in het midden een verdiepte bak, waar het regenwater van het dak erboven in terechtkwam en via leidingen in de watertanks werd verzameld, voor gebruik in de keuken of voor de (binnen)tuin.

Er zijn nog mozaiekvloeren en wandschilderingen (deels) intact gebleven, maar veel is weg. De, meest rechte, straten van grote keien liggen diep ten opzichte van de stoepen. De wielsporen zijn duidelijk en soms heel diep. Op veel plaatsen zijn 3 verhoogde stenen geplaatst om de straat over te steken. Dat hebben ze al in 200 jaar vC gedaan. Omdat de stoepen vaak afgezet waren, moesten we veel over de oneffen keien lopen, dat was wel erg vermoeiend. Mensen die buggy’s of een rolstoel bij zich hadden hebben dat zeer betreurd.

Al met al een indrukwekkende ervaring. Het is de vrijwel de hele dag droog gebleven gelukkig. ‘s Avonds heb ik weer geprobeerd te bloggen, maar helaas is het meeste werk waarschijnlijk verloren gegaan toen internet er plotseling mee ophield. Wat zijn we toch verwend in Nederland met dit soort dingen.