De tempelstad van Teotihuacan
Door: ruudenbirgit
Blijf op de hoogte en volg Ruud en Birgit
17 Januari 2007 | Mexico, Mexico-stad
Dag 3 Mexico City
De jetlag doet zich gelden, we zijn allemaal rond 05.00 uur 's ochtends wakker. Ontbijt om 08.00 uur in een VIP-restaurant in de buurt.
Voor de deur staat een man met een geweer, maar dat blijkt maar tijdelijk. Ruud en ik krijgen een Hong Kong gevoel bij het restaurant.
Voor vandaag staat de tempelstad van Teotihuacan op de rol. We nemen een taxi naar terminal El Norte, van waar de bus naar Los Piramidos vertrekt. We treffen het, de bus staat klaar om te vertrekken.
Mexico Stad is als een olievlek van huizen, die de omringende heuvels overspoelt. Wat een enorme oppervlakte neemt deze stad in; het schijnt de grootste stad ter wereld te zijn qua oppervlakte, mede doordat er voornamelijk laagbouw is.
Daar waar niet gebouwd wordt, staan ruiters met maisstro te drogen.
De bus zet ons af bij ingang 1. Allemaal cactussen en agaven. De laatste staan op punt van bloeien, hun stengels steken als reusachtige groene asperges de lucht in.
De tempelstad vraagt veel loop- en klimwerk. Brede wegen, hoge en lage piramides, kale vlakten waar ooit misschien huizen en andere gebouwen hebben gestaan. De traptreden zijn hoog, het kost moeite ze te beklimmen.
We beginnen met de tempel van de citadel van Quetzalcoatl. Het lijken nu twee tempels vlak bij elkaar, maar waarschijnlijk is de voorste ooit zo groot geweest, dat hij over de achterste heen ging. Er zijn nog een paar stukken versierde muur over met mooie koppen en afbeeldingen van de gevederde slang.
Van hier af lopen we via de "Dodenweg" naar de Tempel van de Zon, een pittige wandeling. We komen langs het museum, maar bewaren dat voor later, als het warm wordt, nu is het buiten nog doenlijk.
De Tempel van de Zon is enorm. We beklimmen hem niet want de Tempel van de Maan, die weliswaar kleiner is, reikt net zo hoog omdat die op een hoogte ligt.
Alleen op de onderste twee "verdiepingen" heeft de trap een soort railing, de rest moet zonder hulp en dat is soms een beetje eng.
Vanaf de top een prachtig uitzicht van de vallei en de omringende bergen. Er is een lekker koel briesje. Ik probeer mijn mobiel weer eens, maar moet constateren dat Vodafone kennelijk in Mexico geen bereik heeft. Balen.
We bekijken nog een gebouw waarvan de vierkante pilaren van de binnenplaats zijn versierd met vogels (quetzal) en vlinders en waar de oorspronkelijke rode kleur van de tempels nog zichtbaar is.
Nu de lange weg terug naar het museum, maar eerst nog de poort uit om te gaan eten in La Gruta, een restaurant dat in een diepe grot zit. Het is er koel, bijna koud. De receptioniste heeft een jas aan en blaast haar vingers warm.
De aankleding is feestelijk geel, groen, oranje en blauw. De servetjes hebben kwastjes, het ziet er gezellig uit. Een drietal Mariachi's die niet kunnen zingen verhogen de feestvreugde.
We beperken ons tot een voorgerecht, lekker en meer dan genoeg.
Eenmaal weer bovengronds duurt het een poos voor we weer opgewarmd zijn, er zijn meer wolken gekomen en daardoor is het minder warm.
Het museum is klein maar fijn, keramiek, beelden en een enorme maquette van de tempelstad. De achterwand van deze zaal is van glas en kijkt direct uit op de grote zonnetempel, heel indrukwekkend.
We lopen via de rest van de Dodenweg, met in het begin weer van die enorm grote agaven, terug naar de ingang. Hier hangt een foto van een met enorm veel mensen bevolkt tempelcomplex en we zijn eens te meer blij dat we er in de stille tijd zijn.
De bus komt snel en brengt ons terug naar Mexicostad, waar we de metro richting het hotel nemen. Het is goedkoop (2pesos) en werkt uitstekend. Terwijl Mieke zich terugtrekt op haar kamer, gaan Wil en Ruud een pilsje drinken in de hotelbar, waar ze en passant hun schoenen laten poetsen. Ik ga internetten en daarna naar de bar.
In de Lonely Planet hebben we een Koreaans restaurant in de Zona Rosa gevonden en daar gaan we met de metro naar toe. De Zona Rosa is een uitgaanswijk waar, zoals de naam al aangeeft, veel homoseksuelen komen en met veel McDonalds-achtige eettenten.
We lopen een paar blokken, vragen een politieman die ons aanspreekt, de weg naar het Koreaanse restaurant.
Het is er inderdaad, maar ziet erg gesloten uit, de vuren zijn uit en de saladebar is dicht. Dan maar op zoek naar een andere, maar die ziet er niet aantrekkelijk uit.
Een tweede politieman geeft ons ongevraagd advies in de vorm van waarschuwingen: "die straten zitten vol met homo's; je kunt beter niet naar de Mercado gaan morgen, veel te gevaarlijk; ik weet een veilige ......; ik kan wel iemand voor je regelen morgen" enz.
Opvallend dat de politiemannen allemaal Engels spreken. Er zijn er erg veel overigens, evenals surveillancewagens.
We vinden een goedkoop en lekker Mexicaans restaurant, het enige waar meer dan twee mensen zitten. Na het eten gaan we terug naar het hotel. Ruud gaat direct slapen, ik wil nog even schrijven, maar ben te slaperig, dus ook ik lig er vroeg in.
De jetlag doet zich gelden, we zijn allemaal rond 05.00 uur 's ochtends wakker. Ontbijt om 08.00 uur in een VIP-restaurant in de buurt.
Voor de deur staat een man met een geweer, maar dat blijkt maar tijdelijk. Ruud en ik krijgen een Hong Kong gevoel bij het restaurant.
Voor vandaag staat de tempelstad van Teotihuacan op de rol. We nemen een taxi naar terminal El Norte, van waar de bus naar Los Piramidos vertrekt. We treffen het, de bus staat klaar om te vertrekken.
Mexico Stad is als een olievlek van huizen, die de omringende heuvels overspoelt. Wat een enorme oppervlakte neemt deze stad in; het schijnt de grootste stad ter wereld te zijn qua oppervlakte, mede doordat er voornamelijk laagbouw is.
Daar waar niet gebouwd wordt, staan ruiters met maisstro te drogen.
De bus zet ons af bij ingang 1. Allemaal cactussen en agaven. De laatste staan op punt van bloeien, hun stengels steken als reusachtige groene asperges de lucht in.
De tempelstad vraagt veel loop- en klimwerk. Brede wegen, hoge en lage piramides, kale vlakten waar ooit misschien huizen en andere gebouwen hebben gestaan. De traptreden zijn hoog, het kost moeite ze te beklimmen.
We beginnen met de tempel van de citadel van Quetzalcoatl. Het lijken nu twee tempels vlak bij elkaar, maar waarschijnlijk is de voorste ooit zo groot geweest, dat hij over de achterste heen ging. Er zijn nog een paar stukken versierde muur over met mooie koppen en afbeeldingen van de gevederde slang.
Van hier af lopen we via de "Dodenweg" naar de Tempel van de Zon, een pittige wandeling. We komen langs het museum, maar bewaren dat voor later, als het warm wordt, nu is het buiten nog doenlijk.
De Tempel van de Zon is enorm. We beklimmen hem niet want de Tempel van de Maan, die weliswaar kleiner is, reikt net zo hoog omdat die op een hoogte ligt.
Alleen op de onderste twee "verdiepingen" heeft de trap een soort railing, de rest moet zonder hulp en dat is soms een beetje eng.
Vanaf de top een prachtig uitzicht van de vallei en de omringende bergen. Er is een lekker koel briesje. Ik probeer mijn mobiel weer eens, maar moet constateren dat Vodafone kennelijk in Mexico geen bereik heeft. Balen.
We bekijken nog een gebouw waarvan de vierkante pilaren van de binnenplaats zijn versierd met vogels (quetzal) en vlinders en waar de oorspronkelijke rode kleur van de tempels nog zichtbaar is.
Nu de lange weg terug naar het museum, maar eerst nog de poort uit om te gaan eten in La Gruta, een restaurant dat in een diepe grot zit. Het is er koel, bijna koud. De receptioniste heeft een jas aan en blaast haar vingers warm.
De aankleding is feestelijk geel, groen, oranje en blauw. De servetjes hebben kwastjes, het ziet er gezellig uit. Een drietal Mariachi's die niet kunnen zingen verhogen de feestvreugde.
We beperken ons tot een voorgerecht, lekker en meer dan genoeg.
Eenmaal weer bovengronds duurt het een poos voor we weer opgewarmd zijn, er zijn meer wolken gekomen en daardoor is het minder warm.
Het museum is klein maar fijn, keramiek, beelden en een enorme maquette van de tempelstad. De achterwand van deze zaal is van glas en kijkt direct uit op de grote zonnetempel, heel indrukwekkend.
We lopen via de rest van de Dodenweg, met in het begin weer van die enorm grote agaven, terug naar de ingang. Hier hangt een foto van een met enorm veel mensen bevolkt tempelcomplex en we zijn eens te meer blij dat we er in de stille tijd zijn.
De bus komt snel en brengt ons terug naar Mexicostad, waar we de metro richting het hotel nemen. Het is goedkoop (2pesos) en werkt uitstekend. Terwijl Mieke zich terugtrekt op haar kamer, gaan Wil en Ruud een pilsje drinken in de hotelbar, waar ze en passant hun schoenen laten poetsen. Ik ga internetten en daarna naar de bar.
In de Lonely Planet hebben we een Koreaans restaurant in de Zona Rosa gevonden en daar gaan we met de metro naar toe. De Zona Rosa is een uitgaanswijk waar, zoals de naam al aangeeft, veel homoseksuelen komen en met veel McDonalds-achtige eettenten.
We lopen een paar blokken, vragen een politieman die ons aanspreekt, de weg naar het Koreaanse restaurant.
Het is er inderdaad, maar ziet erg gesloten uit, de vuren zijn uit en de saladebar is dicht. Dan maar op zoek naar een andere, maar die ziet er niet aantrekkelijk uit.
Een tweede politieman geeft ons ongevraagd advies in de vorm van waarschuwingen: "die straten zitten vol met homo's; je kunt beter niet naar de Mercado gaan morgen, veel te gevaarlijk; ik weet een veilige ......; ik kan wel iemand voor je regelen morgen" enz.
Opvallend dat de politiemannen allemaal Engels spreken. Er zijn er erg veel overigens, evenals surveillancewagens.
We vinden een goedkoop en lekker Mexicaans restaurant, het enige waar meer dan twee mensen zitten. Na het eten gaan we terug naar het hotel. Ruud gaat direct slapen, ik wil nog even schrijven, maar ben te slaperig, dus ook ik lig er vroeg in.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
