Mexico City, hoogtepunten

Dag 4

Na een eenvoudig ontbijt in het hotelrestaurant, gaan we om 09.15 uur met de metro naar de Torre Mayor, de hoogste toren in Mexico Stad, met op de 52e verdieping een Mirador, die helaas gesloten blijkt te zijn.

We maken rechtsomkeert naar de metro en gaan naar Museo Mural de Diego Rivera aan het Alameda Park.
Dit is een museum met uitsluitend één muurschildering van deze beroemde muurschilder. De voorstelling was oorspronkelijk gemaakt op een muur in hotel Del Prado, dat in 1985 door een aardbeving werd verwoest. De intact gebleven muur is in z'n geheel ingepakt en vervoerd naar de huidige lokatie. Het museum is er omheen gebouwd.
Het is een bijzondere muurschildering, maar echt mooi geschilderd vinden we het niet; heel vlak, bijna naief.

In het etablissement ernaast drinken we een heerlijke kop koffie. Kennelijk niet gewend aan betalende vrouwen, wordt ik door de ober richting de WC gestuurd in plaats van naar de kassa. Ze moeten er erg om lachen.

Even het park oversteken en we zijn bij het Palacio de Bellas Artes. Alleen het gebouw is al prachtig, zowel van buiten als van binnen. Als eerste bekijken we een expositie over Emile Bénard, een begenadigd architect en schilder.
Eén van zijn ontwerpen is voor het Gerechtshof, dat vanwege de revolutie nooit helemaal is afgebouwd. Op foto's zie je alleen een soort poort met een geweldige koepel erop. De ontwerptekeningen laten een indrukwekkend mooi gebouw zien, helemaal uit staal geconstrueerd. Jammer dat het niet afgemaakt is.

Op de 2e verdieping zijn muurschilderingen van diverse kunstenaars. Een ervan ken ik uit het museum in Beijing, die is daar kennelijk nageschilderd; daar zijn de Chinezen goed in.

Er zijn een stuk of 4 zalen gereserveerd voor Gabriel Orozco, die eigenlijk gewoon dingen verzamelt, ze neerzet, bewerkt en/of manipuleert. Hij maakt foto's, tekent en schildert composities van (halve) ballen en cirkels. Het leukste vind ik een waaier van houten ijslepels op de grond, een blauw/wit geblokte schedel en de walviswervel in de vorm van een vogel.

Om toch nog van een mirador te genieten gaan we voor de lunch naar de Torre Latino, waar je op de 42e verdieping over de stad kunt uitkijken. Het uitzicht is fenomenaal. Nu kun je echt goed zien hoe de stad de door bergen omringde kom volledig heeft gevuld.
De Torre Latino heeft al twee aardbevingen overleefd. In het gebouw is een tentoonstelling van foto's, tekeningen enz. van de geschiedenis van Tenochtitlan tot Mexico Stad en de verwoestingen door de aardbevingen.

Met een kleffe sandwich in de ene hand en een fris Jamaica sapje (van hibiscusbloemen, heel populair hier) in de andere genieten we volop van dit uitzicht.
De in de museumwinkel gekochte kaarten doen we later in het o zo mooie oude postkantoor op de bus.

We trekken ons niets aan van de aanbevelingen van de politieman van gisteren en gaan gewoon met de metro naar die gevaarlijke Mercado. Het is een markt zoals we die al vaak gezien hebben. De groente-afdeling is een lust voor het oog. Hele stapels cactusbladeren, tomaten in een soort groen/paars velletje, knollen die we niet kennen en heel veel soorten pepers.
Alles glanzend gepoetst en keurig opgestapeld. De bloemen op de bloemenmarkt lijken niet wat ze zijn. Allemaal kunstbloemen.

Terug naar de metro, richting Zócalo, waar het flink druk is en waar allemaal tenten staan. Er zijn heel veel legerwagens en we denken dat ze misschien het tentenkamp gaan verwijderen, maar er gebeurt niets.

We lopen naar de Templo Mayor, de ruïnes van de oorspronkelijke Azteekse tempel die hier oorspronkelijk stond, bekijken de stukken die zichtbaar zijn, maar gaan niet naar binnen.
De dag is al zo vol geweest, dat we beslist een terras verdiend hebben en dat vinden we op het dak van een hotel aan het plein.

We zitten net en worden dan getrakteerd op de ceremonie van het strijken van de vlag op de Zócalo. Vandaar al die militairen. Uit het Palacio National komt de erehaag opmarcheren, verdeelt zich in tweeën en vormt een carré om de vlaggemast.
Zonder merkbare dwang verlaten de toeristen en straatartiesten het vierkant en vormen een haag om de militairen. Heel bijzonder. Twee kleine jongens marcheren nog een paar keer heen en weer in de lege ruimte, maar verlaten die dan ook.

Na enige tijd komen er 4 hoge omes uit het Palacio, gevolgd door een trommelkorps. Dan wordt langzaam de vlag gestreken. Deze wordt niet gevouwen, maar stukje voor stukje opgerold en op de schouders van zo'n 10-tal manschappen gelegd, die hem onder het klinken van "The last post" naar het paleis dragen, gevolgd door de rest van de militairen.

In no time wordt het plein weer ingenomen door toeristen, Indianen die een soort rookceremonie uitvoeren, een groep dansende Indianen enz.
Op het dakterras is het koud geworden en we gaan via een aantal arts en craftswinkeltje in het gebouw terug naar beneden.

De zoektocht naar een restaurant leidt ons door een straat met 2e hands boeken, waar Ruud zich helemaal happy voelt. Ik krijg van Mieke een mooi tijdschrift over bijzonder keramiek uit het noorden van Mexico.
We komen terecht in een sjiek, ouderwets ingericht restaurant. Houten lambrizering, kroonluchters, mooi gedekte tafels. De Césarsalade van Mieke wordt een een keurige ober aan tafel bereid. Het eten is heerlijk en niet duur.

Aan het einde van deze lange dag willen we maar één ding: liggen (en slapen).