Puebla - Veracruz - San Andrés Tuxtla

Dag 8

Op tijd op, inpakken, ontbijten en met de taxi naar het busstation. De ritten die we gisteravond hadden uitgezocht blijken nog mogelijk. Het betekent wel zo'n anderhalf uur wachten.
We laten ons weer verleiden tot een kop (american) koffie en besluiten dat,gezien de alweer slootwater kwaliteit, nooit meer te doen. We zijn er verbaasd over dat Mexicanen kennelijk geen koffiedrinkers zijn.

De busreis naar Veracruz verloopt voorspoedig. Het aanvankelijk droge, met cactussen begroeide landschap, waar manmoedig land- en tuinbouw op wordt uitgeoefend, maakt plaats voor groenbegroeide hellingen van steeds hoger wordende bergen.

Op zeker moment is er een prachtig uitzicht op de vulkaan Orizba. De wolkjes rond de top suggereren rook.
Op sommige plekken langs de weg staan zo'n 20 of meer eetgelegenheden op een rij; allemaal even keurig en fleurig.

De films die onderweg in de bus worden vertoond leiden af. Het is moeilijk om naar buiten te blijven kijken, terwijl er op het scherm een onwaarschijnlijk verhaal vol chinese capriolen in bamboebossen wordt vertoond. De film daarna is er een van Herbie, maar we zijn voor het einde in Veracruz.
Gelukkig weten we dat alles goed zal aflopen.

Veracruz ligt op zeeniveau en voelt na ons verblijf op ca. 2000 m hoogte warm en benauwd. Ook hier moeten we anderhalf uur zoet brengen. In de wachthal is de herrie enorm, met een overactieve omroepinstallatie en ander lawaai. In het restaurant is het iets beter, maar ook veel warmer. We lunchen er toch maar, met een soort tortilla tosties. De bijbehorende sla brandt je de mond uit.

De busrit van Veracruz naar San Andrés gaat door mooi groen landschap. We komen even bij de kust en rijden daarna een hele tijd een binnenzee. Het laatste stuk door de bergen gaat in het donker.
Onderweg weer de onvermijdelijke films (best wel goede overigens, voorzover we ze kunnen volgen). Het werkt enigszins vervreemdend, het kijken naar een film waardoor de wereld om je heen wegvalt, terwijl je toch probeert er voeling mee te houden.

In San Andrés nemen we een taxi naar Posado San Martín, een keurig hotel met grote kamers en nette badkamers. We installeren ons, trekken wat schoons aan en gaan dan snel de stad in om wat te eten en te drinken. De Zocaló is druk en gezellig. We eten lekker, niet duur en heerlijk buiten in restaurant Refugio La Casona.
Daarna terug naar het hotel, klaverjasje en slapen.