Sightseeing in de Chiapas

Dag 9 San Andrés Tuxtla

Heerlijk geslapen. Om 08.00 uur gaan we naar het centrum om te ontbijten. We vinden een restaurant waar we een prima ontbijt krijgen, met veel vers fruit en vers geperst sinaasappelsap. Een heerlijk begin van de dag.

We willen vandaag de omgeving verkennen en nemen de bus naar Santiago Tuxtla, waar op de ongezellige, bankjesloze Zocaló een 3 à 4 m. hoge Olmekenkop staat. Hij weegt 40 ton en ziet er zeer stevig uit!
Het bijbehorende museum is niet erg bijzonder, alleen de Olmeekse stenen ornamenten (heel groot) zijn wel de moeite waard. Boven is nog wat te vinden over de Spaanse verovering van Midden-Amerika. Bepaald geen lievertjes, die Spanjaarden.
Terwijl Ruud dit alles probeert vast te leggen houdt de camera er plotseling mee op. Gelukkig mag Ruud die van Wil voorlopig gebruiken.

We zien nergens een koffietent, dus we nemen de bus de andere kant op, richting Catemaco aan de Laguna de Catamaco. Een groot meer met veel eilanden erin. Hier lunchen Mieke en ik met een garnalencoctail (veel garnalen in Heinz tomatenketchup), de mannen gaan voor de vers gevangen baars.

We nemen een taxi om ons naar het Reserva Ecológica de Nanciyaga te laten brengen. Dit zou een stuk regenwoud zijn. Het hele park is een beetje een aanfluiting. Je mag er alleen met een gids (Spaanssprekend) in en het biedt weinig meer dan wat beelden, een modder-gezichtsbehandeling (naar keuze), een sjamaan behandeling (idem), foto's van Mexicaanse beroemdheden en foto's van de er voorkomende dieren.

In dit park is de film Medicine Man (met Sean Connery) opgenomen en nu zie je goed hoe een klein stukje woud met een hutje, een heel andere suggestie kan wekken.
Er zijn 5 krokodillen en een heleboel grote schildpadden in een vijver (de kroks worden gevoerd) en een volière met veel iguana's, die na drie jaar worden uitgezet omdat ze dan te groot worden voor de kooi.

We hadden de taxi teruggestuurd, maar dat was geen goed plan, want een taxi bellen gaat niet; er is geen telefoon. De enige mogelijkheid is terug per boot, wat nogal prijzig is. We onderhandelen er nog wat van af.

De boot vaart langs 2 eilanden vol vetgemeste makaken. Alle toeristen gooien er bananen naar toe. De apen zijn eigendom van de universiteit van Veracruz, voor onderzoek en daar zijn ze niet blij met dit voeren.
We zien nog een ralreiger in een boom. Het meer is verder bestippeld met mini-eilandjes van waterhyacinten, waar witte reigers op staan.

Terug in Catemaco nemen we de bus terug tot de splitsing van de weg. De weg is erg slecht, we bonken behoorlijk. De ramen zijn bijna geblindeerd met zwarte gordijnen, waardoor we weinig van het tot nog toe zo mooie, regenwoudachtige landschap kunnen zien.

Op de splitsing staat een taxi, die ons naar de waterval Salto de Eyipantla rijdt. Het eerste stuk moet bijna stapvoets, zo slecht is de weg. Overal zien we groepen vrouwen staan wachten. Waarop? De bus?
Bij de waterval zijn ze de weg en het plein aan het renoveren, overal modder.

De waterval is behoorlijk indrukwekkend, zowel van onder als van boven gezien. De rivier doet dienst als (af)wasmachine en badgelegenheid. Veel souvenirstalletjes, evenals in Catemaco, dat op dit ogenblik niet veel meer is dan een ingedommeld toeristendorp.

Na de waterval vinden we het welletjes en we zijn blij met de bus die klaar staat om naar San Andrés te vertrekken. We willen bij het busstation uitstappen, maar de bus gaat niet verder dan het centrum, dus we moeten de helling weer lopend op om bij het busstation te komen om de reis voor morgen te regelen.

Het blijkt dat er alleen nachtbussen naar Villahermosas gaan en dat lijkt ons niets. Met behulp van een loketbediende komen we tot een alternatief. Morgenavond naar Alayucan en dan de volgende dag door naar Tuxtla Gutierrez. Dat betekent nog een dag in San Andrés en een extra dag in Acayucan. Het is niet anders. Het leert ons in ieder geval dat de bussen niet altijd gaan zoals wij dat bedenken.

Het is nu inmiddels 19.00 uur, tijd voor het diner. Via het weer drukbevolkte en gezellige plein nogmaals naar de Refugio, waar alles weer geheel tot genoegen is.

Terug in het hotel nemen Wil en ik eindelijk overtuigend revanche met ons dagelijkse potje klaverjas.