Met de schrik vrij

dinsdag 21 juni 2011 Toftenes (N) - nabij Nordmela 158 km

Niet het gedroomde begin van de zomer. Het is bewolkt en het waait hard. Soms lijkt het even of de zon er door komt, maar ze verliest de strijd uiteindelijk.

Ruud vindt dat hij weer kan rijden. Ik vind het maar eng, vooral in het begin. We zijn al snel bij Sortland, waar de onze voorraden weer aanvullen. Het is een hele grote supermarkt, er is weinig volk en de meeste klanten zijn buitenlanders.

Van Sortland over de brug richting het eiland Andoya. Onderweg weer veel mooie plekken. In Risoyhamn, het eerste dorp na de brug naar Andoya, is de galerie van Dick Monshouwer. We gaan even kijken. Zijn sieraden spreken ons niet zo aan, zijn landschapsschilderijen vinden we mooi.

Al snel hierna verandert het landschap. Het is vlakker, bruiner (heide), veel wollegras en kleine gele bloemetjes. Het doet moerasachtig aan.
De Noorse wimpels bij de veelal verveloze huizen staan strak in de wind. We nemen weer een wit weggetje rond een zuidelijk aanhangsel.
In een mooie baai zwemt een familie grote zaagbekken. Prachtige stranden hier. Halverwege het rondje begint de weg smaller en slechter te worden. We komen langs een nog gesloten camping, waar de aanbouwtjes vol ongeduld staan te wachten op hun caravans. Er loopt een kudde schapen op de weg.

De weg wordt steeds minder weg, het asfalt gaat over in halfverharding met heel veel groen ertussen. We beginnen wat te twijfelen, helemaal als we langs een heel smal stuk tussen zee en berg moeten. Als we bij een huis komen met een inrit en in de verte geen verbetering zien, is de keuze snel gemaakt. We gaan terug.

In het huis zijn geen mensen, maar we kunnen het hek openmaken, zodat Ruud kan keren. Alles goed uitgedacht, maar helaas, de draai is toch te krap en zo komt het tot een ongewenst samenzijn tussen rechterhekdeel en Dodo.
Wij zijn lichtelijk uit het lood geslagen, evenals de grote paal van het hek. Met stevig duw- en trekwerk kunnen we dat laatste zover in orde krijgen dat het hek weer dicht kan. DoDo is wat sierlijstwerk kwijt en heeft wat schrammen.

Al met al zijn we nog niet gekeerd. Een 100 meter terug had ik een mogelijkheid gezien en daar rijdt Ruud nu achteruit naar toe. Dankzij mijn aanwijzingen en Ruud zijn stuurmanskunst lukt het deze keer wel. Het ruikt naar verbrand rubber. Nu die hele rampenweg terug en dan eindelijk weer op de goede weg langs de Westkust.

We zijn nog steeds een beetje uit het lood en nemen de eerste de beste picknickplaats om te overnachten. Het begint steeds harder te regenen. We liggen er op tijd in, maar worden rond 3-en wakker van een vreemd tinkelend geluid. Het klinkt steeds luider en uiteindelijk bedenken we dat het klinkt als koeiebellen. Ik heb uit het raam gekeken (het is toch licht) en daar waren een aantal schapen rond de auto aan het grazen. Hierna als een blok weer in slaap gevallen.