24 t/m 26 april 2016

Zondag 24 april 2016

De ochtend begint druilerig. Ik ga douchen en doe volgens de aanwijzingen mijn microchipsleutel in het apparaat buiten de douche en selecteer de “cabine’. Nu moet ik in het minihokje op de groene knop drukken en inderdaad de douche begint. Na twee minuten, als ik volledig ingesopt ben, houdt hij er weer mee op. Ik druk weer op de groene knop, maar nee hoor, er gebeurt niets. Ik kom uit een andere eeuw, dus heb eerst niet begrepen, dat je in het apparaat buiten de microchip er zoveel keer in moet stoppen als je douchebeurten van 2 minuten wilt. Met mijn weinig verhullende handdoek om, piep ik uit de deur en herhaal de handeling en inderdaad hij doet het weer. In ieder geval ben ik weer lekker schoon.

Ons eerste doel is het stadje Recanati, dat 14 km westelijk in de bergen ligt. Het is te klimmen voor DoDo en we parkeren op de camperplaats dicht bij het centrum. Prima plek, er is zelfs gratis stroom. Bij een vluchtheuvel drenteltt een man met een “spiegelei” wat heen en weer, maar hij geeft verder geen aanwijzingen aan het verkeer, totdat er een eindeloze stroom motoren voorbijkomt, dan kan hij eindelijk zijn spiegelei gebruiken.

Op weg naar het historisch centrum komen we meteen al langs de begraafplaaf, waar verwezen wordt naar de tombe van B. Gigli. Nooit van gehoord, maar we gaan evengoed naar binnen. Gelukkig. Hier ligt een echte necropolis, een dodenstad. Straatjes met mooie huisjes, bloemen en bomen, net een miniatuurstad, heel bijzonder. Op vrijwel elk graf een foto van de overledene, dat heeft toch wel iets. Eén enkel graf, zonder steen, alleen kale aarde en twee handgeschreven bordjes met een naam. Heel sneu.

In de stad zelf is het ook rustig, het is zondag en ook nog eens siesta-tijd. Het is een oude stad, die zoals zoveel Italiaanse steden boven op de berg ligt, met de kerk en de wachttoren als duidelijk baken. Aan het plein ligt een groot gebouw met aan drie zijden een grote zuilengalerij. De meeste deuren zijn gesloten; alleen de politie is present.

De dreiging van regen gaat over in het echte werk en we zoeken onze toevlucht in een cafeetje voor een kopje koffie. Daarna lopen we nog wat verder door de stad en bekijken een lief klein kerkje en een zevental bijzondere keramiekwandversieringen. We kunnen niet achterhalen wat de bedoeling of betekenis er van is, ook later niet via internet.

Terug naar de camper via de stadsmuur, met mooi uitzicht op de Adriatische Zee, de basiliek van Loreto (hebben we overgeslagen) en de dreigende wolkenlucht.

In de camper lunchen we en zetten dan de reis voort in zuidelijke richting via de tolweg. Het regent af en toe, maar om ongeveer vier uur ’s middags komt er een echte wolkbreuk. Omdat alle pechplekjes onmiddellijk volstaan met auto’s, rijden we net als de anderen maar heel langzaam verder met de alarmlichten aan. Gelukkig moeten we door 4 tunnels, die geven even respijt. Na een minuut of twintig neemt het langzaam af en krijgen we een zoab wegdek, wat heel veel scheelt.

Als we bij de camperplaats uit het WoMo-boekje komen, blijkt dat er een onderdoorgang onder het spoor met een max. hoogte van 2,40 m in de weg zit. We zien geen andere manier om er te komen, terwijl op de foto in het boekje toch echt campers staan die hoger zijn.

We rijden een stukje verder, zien onderaan een campingbord het camperteken en 15 E per dag staan. Alvorens naar beneden te rijden, neemt Ruud even poolshoogte en hij komt opgewekt vertellen, dat er beneden ook een bordje met een camper hangt. Wat hij niet heeft begrepen, is dat er boven het bordje staat “verboden voor” . Gelukkig blijkt er ook gewoon een camping te zijn, direct aan het kiezelstrand, waar een overnachting 15 E kost.

We gaan staan en nemen een kijkje op het strand, maar er is nog niets klaar voor het seizoen en dat ziet een beetje kaal en onverzorgd. Het is druk op de camping met families (een hoog Tokkiegehalte), die wat doelloos heen en weer rondhangen; ze hebben ook al twee dagen met veel regen en kou gehad. Wij nemen een biertje in de bar engaan dan gauw de camper in.


Maandag 25 april 2016
Wat een heftige nacht was dit. Zware windstoten en veel regen. De woeste branding over de rollende kiezels maakt heel veel lawaai. Het blijft regenen en het is koud. Hemd, T-shirt met lange mouwen, fleecevest, winterjas, het lijkt wel herfst in Nederland.

We rijden pas tegen twaalven weg. We verlaten ons plekje en als we onder een draad waar zonnedoeken aan moeten worden gehangen, doorrijden wordt het schoorsteentje er weer half afgetrokken. Gelukkig hebben we altijd ducttape mee

Het weer blijft slecht als we door de provincie Abruzzen rijden, het is hier wat kaler dan in de noordelijker gelegen provincie Marche, met zijn weelderige groen. Na Vasto komt een heel vlak deel, met opeens een aantal vreemd gevormde bergen vol steenbrokken. We kunnen het niet goed zien, maar we denken dat er kalksteenmijnen zijn ofzo. Eenmaal in de provincie Puglia wordt het weer wat heuvelachtiger. Hier zien we ook windmolens en veel olijven en druiven.

We hebben een camperplek uitgezocht op een kiezelstrand in de buurt van Bisceglie. Volgens het boekje ligt deze zo’n 400 m voorbij een lelijke camperplaats bij een autogasstation. Wel een wat smalle toegang,volgens de schrijver.

Natuurlijk gaat het niet goed, het eerste stuk over het onverharde pad gaat wel, maar als navi zegt dat we linksaf moeten, zit er een ketting voor het pad. We rijden nog iets verder, maar het wordt steeds smaller. Er zit niets anders op dan achteruit het weggetje terug te rijden.

Waarschijnlijk is het eerdere weggetje de juiste, maar het begint weer te regenen, het pad loopt naar beneden en Ruud is bang dat hij niet meer wegkomt. Keren bij dit weggetje lukt niet, dus hij vervolgt de weg terug in zijn achteruit, terwijl ik voorop (?) loop om eventueel tegemoetkomende auto’s bij de bocht tegen te houden. Inderdaad komt er een aan en die wacht geduldig tot Ruud de bocht achteruit genomen heeft.

Dan toch maar naar de autogasplek. Daar blijkt dat we er niet terecht kunnen: “problemas” en we worden verwezen naar een camping vlakbij. Deze hadden we niet genomen, omdat hij volgens de gids 34,50 E per nacht moest kosten. Maar ja, het regent nog steeds, het is bokkoud en we zijn het zat, dus dat moet dan maar. Blijkt, dat de kosten slechts 18 E per nacht zijn, incl. WiFi. Hadden we dat maar eerder geweten…..

Het is een agricampeggio en het terrein is een stenige vlakte met hele oude olijfbomen erop. Er is een zwembad, mooi aangekleed met gras en bloemen en een hok met ganzen en eenden. De achteruitgang komt uit op het weggetje waar we net aan het stuntelen waren. De man die ik naar ons zag kijken vanonder zijn paraplu hoorde bij de camping. Hij heeft er niets over gezegd.

De kachel moet aan, zo koud is het. Het bijbehorende restaurant is open en we verwennen onszelf met een simpele maaltijd daar. Thuis nog even lezen en dan lekker het bed in, waar me ons met extra fleecedekens warm proberen te krijgen.


Dinsdag 26 april 2016
Grote verrassing bij het wakker worden; een stralend blauwe lucht. Nog een beetje winderig, maar wat een verschil met gisteren! We genieten heerlijk met een boek en een kopje koffie. ’s Middags gaan we lopend naar Bisceglie, ongeveer 3 km verderop. We lopen via een heerlijk rustig landweggetje en genieten van de vogels en de bloemen onderweg.

In de stad zoeken we de zee op en komen bij een grote boulevard. Behalve een normale strekdam, ligt er ook een soort Alcatraz, waarschijnlijk als golfbreker bedoeld. Er blijkt een grote binnenhaven te zijn met veel jachten en vissersboten. Er is veel opgeknapt, maar het ziet er toch wel vrij authentiek uit. We lopen een rondje door de oude stad op zoek naar een bakker, maar alle winkels zijn nog dicht. Zo onhandig die siesta.

We kopen een ijsje en drinken een koffie, maar er gaat nog niets open. Navraag leert dat dat pas om vijf uur het geval zal zijn. Gelukkig komen we op de terugweg langs een soort Lidl, die wel open is, zodat we toch brood kunnen kopen.
Om half zes zijn we terug op de camping en drinken nog lekker in het zonnetje ons pre-diner drankje. Een heerlijke dag.