27 tot en met 30 april

Woensdag 27 april 2016
De ochtend is zomaar weer voorbij, alleen de was gedaan als nuttige bezigheid.
Na de lunch gaan we via het zwembad en het andere kampeerveld naar de achteruitgang van de camping. We steken het weggetje over en lopen dan door de groentetuin, waar nog niet heel veel in groeit, naar het “strand”. Dit bestaat uit grote rotsplakken en stenen. Het water is nog niet van zwemtemperatuur; we komen niet in de verleiding.

Een stukje verderop zien we de camperplek, die we eergisteren zochten; inderdaad een mooie plek, naast een mini vissershaventje. Er ligt ontzettend veel troep, waaronder heel veel lege plastic flessen. Die zien we overal trouwens, echt een milieuplaag.

Gisteren zagen we tijdens de wandeling een pijl naar de Grotta Ripalti en we zijn benieuwd wat dat is. De weg brengt ons vlak bij zee en daar begint een mooi kustpad richting Bisceglie. We zien verder nergens een verwijzing naar een grot, maar dan bedenkt Ruud dat het waarschijnlijk gaat om de grotten in de klifwand. Deze kliffen zien er sowieso uit alsof ze zo in elkaar kunnen donderen.

We lopen nog een stukje verder tussen de vele gele bloemen door en keren dan op onze schreden terug. Het valt ons op dat er helemaal geen meeuwen zijn, terwijl er wel een vissersbootje bezig is.
Er staan hier veel cilindrische steentorens, waarvan we niet weten of het een voorloper of broertje van de trullo is; ze zien er toch iets anders uit. Er zit een kleine toegangsopening in. Er zijn er veel half ingestort.

De streek iets ten zuiden van hier staat bekend om de vele trulli (trullo enkelvoud), een ronde constructie met een conisch dak, waarvan men de oorsprong niet goed kent (volgens Wikipedia). Foto’s komen nog wel als we zover zijn gekomen. Ruud leeft zich uit in het fotograferen van allerlei bloemetje en grassen.

’s Avonds willen we een pizza gaan eten in het restaurant, maar dat is gesloten. Dan maar zelf (Marrokaans) koken. Het was een lekkere dag met vrij veel zon, maar we een fris windje. Ik heb nog even op de tablet gekeken naar wat shots van Koningsdag. Het zag er redelijk zonnig uit in Zwolle.


Donderdag 28 april 2016

Eindelijk de fietsen uit de hoes en van de drager gehaald. Tegen een uur of elf rijden we richting Molfetta, een stadje ca. 4 km verderop langs de kust.
Aan de rand van de stad ligt een Pulo, een 30 m diep gat, met een doorsnede van 170 m. Dit gat is ontstaan door een ineenstorting van een stuk van het karstgebergte (heel veel duizenden jaren geleden). In de wanden bevinden zich veel grotten en het gat heeft een heel eigen biosfeer. Jammer genoeg is het alleen op zon- en feestdagen op in april en mei.

Dan gaan we maar naar het museo civico archeologico del pulo in de stad. We komen er rond twaalf uur aan en zien dat de openingstijd van 09:00 tot 12:00 uur is. We lopen met de fiets aan de hand naar de ingang en zien dat een vrouw en een man net naar buiten komen. Ze bevestigen dat ze net dicht gaan.

De vrouw biedt dan heel aardig aan om ons toch nog even rond te leiden. Omdat alle informatiepanelen alleen in het Italiaans zijn en zij geen Engels spreekt, vertelt ze heel langzaam en duidelijk in het Italiaans, zodat ik het meeste kan begrijpen. Oorsprong, flora en fauna, neolithische nederzettingen aan de rand van de pulo enz. komen voorbij.

Vooral het gedeelte over de industriële winning van nitraat (onderdeel van buskruit) die rond 1750 begon was interessant. We bedanken onze gidse heel hartelijk en behalve 2 euro entreekosten wil ze niets hebben en ze geeft me op elke wang een zoen; ze vond het zelf ook erg leuk.

Inmiddels is het lunchtijd, dus we fietsen naar de haven en eten een pizza. Vervolgens fietsen we van kerk naar kerk, maar ze zijn allemaal dicht. Het stukje oude stad is leuk, met smalle en héél smalle straatjes vol planten en bloemen. Er is een lange boulevard waar we een stuk langsfietsen en keren dan terug naar de haven en gaan richting de camping.

Langs de weg zijn gelukkig wel stroken voor fietsers, dat voelt toch iets veiliger. Wel weer enorm veel rotzooi langs de kant van de weg. Het begint te betrekken en er komen wat donkere wolken, dus we bergen de fietsen, de stoelen en de tafel op en dan begint het inderdaad zachtjes te regenen. In de loop van de avond wordt het weer droog.


Vrijdag 29 april 2016

Tijd om verder te gaan. Nadat we DoDo hebben verzorgd, maken we nog even een praatje met de jongen van de receptie. Lijkt een beetje op Ali B. Ik vraag hem of die stenen bouwsels ook trulli zijn en dat blijkt het geval. Volgens hem werden/worden ze, in deze omgeving althans, b.v. gebruikt als onderdaak voor seizoenswerkers, zoals bij het oogsten van de olijven. Ook dienen ze als opslag voor gereedschap en oogst.

Volgens hem zijn de dolmen veel bijzonderder, die zijn duizenden jaren oud en er zijn er maar een paar van. We zijn van plan om de route uit het WoMo-boekje te volgen en aangezien die ook langs de dolmen voert, nemen we daar als eerste een kijkje.

We rijden door Molfetta en een stukje het binnenland in. Midden in het nergens is er dan opeens een omhekt terrein, met twee stenen bulten. Op het hek hangt een bord met “verboden toegang i.v.m. werkzaamheden”. We zien inderdaad 3 gravende mannen en twee aanwijzingen gevende dames. Op het gras vierkanten uitgezet met rode pennen en rode draden.

Hoewel het hek niet op slot is, lopen we toch maar óm het hek en bekijken het zo wel. We worden gespot en dan wuift een van de dames ons naar binnen; we mogen rustig rondkijken. Als we over de Drentse hunebedden vertellen, haalt een van de dames (ze zijn van het ministerie van cultureel erfgoed) een boek tevoorschijn met foto’s van dolmen in Europa en er staan zeker vier in uit Drente. Leuk.

Van hieruit rijden we naar Bitonto. Tegen beter weten in laten we de navi de koers bepalen en helaas rijden we daardoor een enorm stuk om. Als ze (we hebben een vrouwenstem) ons vervolgens ook in Bitonto alle hoeken van de stad laat zien, behalve de plek doe we hebben ingegeven, vluchten we terug naar de snelweg. Al dat gehannes met die de nauwe straten en krappe bochten, het chaotische verkeer én geen parkeerplek worden ons teveel.

We laten de route verder rechts liggen en gaan rechtstreeks naar Bari. Hier hebben we in de ACSI-gids een overnachtingsplek gevonden bij een camperstalling, een km of 3 buiten het centrum, waar we zonder problemen naar toe rijden. Er staan wel 100 campers, waarvan sommige in ernstige staat van verval. In de buurt is kennelijk een ziekenhuis, we horen de ambulance vaak.

We halen de fietsen eraf en rijden naar de stad. Het grootste deel van de route gaat over een heus fietspad! We laten de fietsen achter bij een speciaal fietsenrek en lopen verder. Het is een aangename stad. Er staan mooie grote huizen. Twee mooie theaters en het zeer fraaie Palazzo del Aquadotte. In de vissers-/plezierhaven wordt gezeild, gekanood en geroeid. Aan weerszijden van een brede straat is een prachtige versiering aangebracht ter gelegenheid van het feest van St. Nicola, volgend weekend.

Op de terugweg halen we nog wat boodschappen. Ondanks het wat vervelende begin, toch een lekkere dag.


Zaterdag 30 april 2016

We worden wakker van de warmte door de voorruit, de eerste keer deze vakantie. Vandaag proberen we een andere route op te pikken, kijken of dat beter lukt. We beginnen met het stadje Polignano, dat voor een groot deel op de rand van de klif ligt. In de loop van de jaren valt er steeds meer kust ten prooi aan de zee. De karstkust zit vol grotten en soms stort er wel eens wat in.

We staan op een mooie grote parkeerplaats bij het stadion, waar we aan de praat raken met een Duitser, die een 26-jaar oude Mercedescamper heeft. Hij heeft vroeger ook een Frankia gehad “dat waren tenminste goede campers. Die oude dan, tegenwoordig zijn ze allemaal slecht".

Hij vertelt ons dat de navigatie het hier slecht doet, omdat Italië geen gegevens over hoogten, breedtes e.d. geeft, zodat het niet helpt dat wij de afmetingen van de camper in het apparaat hebben ingegeven. Hij heeft hetzelfde probleem en is daardoor ook al diverse keren in de problemen gekomen.

Vanaf de parkeerplek is het prima lopen langs de boulevard naar het oude centrum. Het is allemaal heel schattig en dat is algemeen bekend; er zijn veel toeristen, bovendien is het zaterdag. De souvenirwinkeltjes, terrasjes, restaurants, Afrikanen die snuisterijen willen verkopen, het is er allemaal.

In de gids hebben we gelezen over een restaurant, waar je beneden in een grot kunt eten, naast en boven het water. Dat lijkt ons wel wat. Als we de halr binnen gaan is de eerste vraag: “heeft u gereserveerd” . Op ons nee, krijgen we dan eerst een menukaart aangereikt. Als we de prijzen zien, bedanken we voor de eer. Dat had die man allang voorzien. Kijken in de grot mag alleen als je er eet. Dan maar ergens anders op een terrasje een glas witte wijn met een pastei-achtig iets erbij. Ook lekker.

De volgende uitdaging is het museum en de opgravingen bij Egnazia. Om een lang verhaal kort te maken: het kon heel makkelijk, gewoon rechtdoor, maar het kon ook zigzaggend. Op dat moment hebben we besloten niet meer op het apparaat te rijden. Tot mijn schande bedacht ik pas toen, dat we een uitgebreide kaart van Puglia hadden gekocht bij de ANWB. Dat werkt een stuk beter.

In het museum heel veel potten en pannen, kruiken en flesjes, wat marmeren beelden, een paar stukken mozaiekvloer en veel informatie. Mooi, ruim opgezet. De opgravingen liggen een paar honderd meter verderop en die hebben we ook nog even bekeken. Eerlijk gezegd, hebben we na Efesus nooit meer iets vergelijkbaars gezien.

Nog één bestemming hebben we voor vandaag, nl. Alberobello, de trulli hoofdstad in de bergen. We rijden erheen op de kaart, een mooie rit door de Itra-vallei. Onderweg zien we al steeds de typerende grijze kegelvormige daken met hun witte punten.

Vlak voor we bij het stadje zijn zet ik de navi weer aan met de coördinaten van de camping. Er staan ook bordjes en als navi toch een andere kant op wil dan de bordjes snoer ik haar de mond. Helaas komt er na het 7e bord geen 8e en weten we niet hoe verder. We volgen andere borden “Camping” en komen uiteindelijk bij een camperplaats, vlak bij de “ingang” van het trullicentrum. Eigenlijk veel makkelijker. Stroom en WiFi ook nog eens erbij.

We nemen vast een kijkje in de straatjes en struikelen over de Aziaten en de Nederlanders. Dit is echt Zaanse Schans, maar wel heel mooi. Morgenochtend gaan we op tijd nog een keer een rondje lopen, misschien is het wat rustiger.
Het was me het dagje wel.