6 mei 2016, doel bereikt

Vrijdag 6 mei 2016

We verlaten deze aangename camping, waar nu een 10-tal campers/caravans staat, maar die zomers 1500 (!) mensen herbergt.
Na een kort ritje stoppen we bij Laghi Alimini, waar 2 binnenmeren/zeeën met een kanaal via het strand met zee verbonden zijn. Een prachtig lang zandstrand. Ook hier wordt druk gewerkt aan de strandtenten e.d. Er gaan veel parasolpalen de grond in met behulp van een grondboor.

Er is koffiebar open waar wij heerlijk in het zonnetje koffie drinken. In de verte passeren grote schepen, waaronder een driemaster. Ik zie bergen aan de horizon en denk dat dat Albanië is. Dat klopt, zegt de barvrouw. We komen er met moeite weer weg, het zit er zo heerlijk.

Verder naar Otranto. Het landschap verandert wat; eerst wordt het wat kaler met minder bomen. Daarna wordt het weer bergachtiger en meer bebost en de zandstranden verdwijnen.

In Otranto parkeren we op een grote parkeerplaats, vlakbij het centrum. Het is wel een mooie stad, erg druk met toeristen. We wandelen rond en zoals gewoonlijk zijn de bezienswaardigheden zoals de kerk inmiddels gesloten voor de siesta.

In een smal straatje komen we langs een restaurantje met een klein terrasje met simpele tafeltjes en besluiten er te gaan lunchen. Zal wel niet zo duur zijn hier, zegt Ruud. Als we het menu zien, schrikken we een beetje, maar er staan ook wel wat redelijke dingen op. De ober komt met een schaal vissoorten langs, catch of the day. We kiezen voor een zeebaars en een zeebrasem van de grill. Een fles water krijgen we sowieso, de keuze is stil of lawaaiwater. Er komen een paar heerlijke amuses op tafel.

Ondertussen loopt het terras vol, populaire tent dus. De mensen naast ons hebben drie gangen besteld en het ziet er prachtig uit. Onze vis komt, netjes gefileerd, op tafel, elk een helft van beide vissen om het verschil te proeven. Ziet er een beetje kaal uit, alleen vis op het bord met een kwartje citroen. Een schaaltje gemengde sla , vier kleine plakjes brood in een mandje erbij en een glas witte wijn voor mij. Ruud moet nog rijden, dus die bestelt een cola, die niet komt. De vis smaakt prima.

Wat we al vrezen is waar: de rekening komt op 69 euro, waarvan 48 euro voor de vis. 800 gram à 60 euro/kilo. Tja, de vis wordt duur betaald. Ook rekenen ze weer 3 euro per couvert, zo’n vreemde gewoonte in veel landen.

Hierna lopen we door naar het kasteel en kopen kaartjes (à 3 euro) om er in te mogen. Het meisje kan niet wisselen en wij hebben slechts 4 euro klein. Wacht maar, zegt ze, ik geef jullie gereduceerd tarief, 4 euro. Pittig toch. In het kasteel is werkelijk niets te bekijken, de tentoonstellingen zijn nog niet ingericht. Je kunt maar in een paar ruimtes en op het bastion om over de stad en de zee uit te kijken. Ook wat teleurstellend eigenlijk.

Onze parkeertijd loopt ten einde, dus gaan we maar terug. Onderweg de bankomat proberen, maar die doet niets. Er is een glazen deur de bank in, als je op een knop drukt. Dat doet Ruud. Hij draait op een plateautje naar een andere deur, maar die gaat niet open. Er zitten wel mensen binnen. Probeer jij het eens, zegt hij. Ik draai me erin, draai me de bank in, zeg dat de machine het niet doet en wordt weer naar buiten gedirigeerd met ja, hoor, hij doet het. Ondertussen heeft Ruud dat ook geconstateerd. Het is inmiddels namelijk 15:00 uur geworden en alles doet het weer. Zelfs de flappentap houdt siesta!!

We volgen de prachtige kustweg tot St. Cesarea Therme en parkeren daar even om het plaatsje te bekijken. Het ligt een stuk boven zee en de gebouwen zijn op diverse nvieaus en dus er zijn veel trappen. Veel grote gebouwen. Meest opvallend is de Villa Schicci (?), in Moorse stijl gebouwd, wat volgens het bord erbij mode was rond 1900. Het ziet er hier en daar behoorlijk verwaarloosd uit. Veel kuurgasten lijken er ook niet te zijn.

Verder naar Leuca, via leuke dorpjes met haventjes, over een bergweg, die allengs wat smaller wordt. Er zijn veel (snel)fietsers onderweg, dus het is opletten geblazen. Prachtige rit. We eindigen In Leuca, we hebben ons einddoel bereikt. De navi dirigeert ons naar de niet bestaande camperplek waar volgens het ASCI-boek 100 campers kunnen staan.

We zetten DoDo neer op een parkeerterrein bij sportvelden en gaan op zoek. We vragen een man die in de straat waar het zou zijn aan het werk is. Nee hoor, in Leuca is geen camperplek of camping. Maar laat hem maar gewoon staan hoor, geeft niets. We willen de koelkast op gas zetten, maar uitgerekend nu houdt de piëzo-ontsteker het voor gezien. Dat betekent een ontdooide vriezer. Gelukkig zit er niet veel meer in.

We lopen naar het dorp en flaneren langs de boulevard op zoek naar brood. We zien een tourist I en gaan informeren. Ook hier totale verbazing over de camperplek en we krijgen hetzelfde advies, gewoon laten staan, let niemand op. Ze wijzen ons de weg naar een minimarket. Het is een klein familiewinkeltje met veel levensmiddelen en heel aardige mensen. We krijgen dingen te proeven, worden aan alle kanten geholpen en als we vertrekken, krijg ik nog een bosje rucola cadeau.

We lopen de berg weer op naar de camper. ’s Avonds gaat het sportpark weer open en we kunnen tot in de nacht meegenieten.